Κάποτε αυτή τη μέρα δάκρυζα…
Δάκρυζα από συγκίνηση, από περηφάνια…
Τα αίμα Τους γινόταν δάκρυ στα μάτια μου…
Τώρα με στεγνά δάκρυα βουρκώνει η ψυχή μου…
Τι άλλαξε; Τι έγινε;
Τι απέγινα εγώ στο πέρασμα των χρονών;
Φταίει που έχω μπει θεατής στο θέατρο του παραλόγου;
Φταίει η λουστραρισμένη ψευτιά που παγώνει το χαμόγελο μου;
Φταίει ότι βολεύομαι στην καρεκλίτσα μου και αρνούμαι να θυμηθώ ότι κάποτε είχα τα κότσια να ζω "παντός καιρού";
Φταίει...
Ότι και να φταίει δεν έχει καμιά σημασία!!!!
Σημασία έχει τι θέλω!!!!!!
Και θέλω να δακρύζω καθώς θυμάμαι!!!!!!
ΘΕΛΩ να σκιρτά η καρδιά μου, να αναστατώνεται το μυαλό μου και το σώμα μου να πάλλετε στις δονήσεις της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ!!!!!
Γιατί δεν έχει σημασία τι απέγιναν εκείνα τα παιδιά…
Δεν έχει σημασία αν άλλοι χάθηκαν στα όνειρα κι άλλοι στα γιάπικα ρούχα τους.
Σημασία έχει ότι τότε, αυτό που έκαναν, το εννοούσαν και το βροντοφώναζαν με κάθε τους βλέμμα… κάθε τους κίνηση…
Με κάθε Κραυγή τους!!!!
Ζούσαν την αλήθεια τους και την υπερασπιζόταν με κάθε τίμημα!!!
Για τις Καρδιές του Τότε Θέλω να Δακρύζω Σήμερα
μήπως και ξαναγίνει η καρδιά μου επαναστάτρια και βγει να σεργιανίσει ελεύθερη στα σοκάκια του κόσμου!!!!
namaste
despoina palamari