Όταν χαρίζεις μοναξιά θα πάρεις πίσω μοναξιά…

Έρωτες του παρελθόντος…
Ψυχές που σαλεύουν, Σώματα που γροικάνε, 

Σκέψεις που αλυχτούν στα σκοτάδια... 

Καρμικές υποσχέσεις,
Ανεκπλήρωτα πάθη, Απατημένα Εγώ 
και όλα αυτά σε μια καλογυαλισμένη συσκευασία τυφλού Έρωτα...

Κανένας δεν μπορεί να με κρατάει πίσω αν δεν μου δέσω εγώ τις αλυσίδες…

Σημασία δεν έχει το πόσο πόνεσα, το πόσο έκλαψα, πόσο πικράθηκα… 
Σημασία έχει τα πόσα αντίκρισα, κατανόησα, συγχώρησα ώστε να ντύσω την ψυχή μου πάλι με αθωότητα και να κοιτάξω κατάματα τη ζωή χωρίς απωθημένα…



Λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω κι ως την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω...
Αυτό λέει το άσμα και το τραγουδάει με πάθος η αοιδός... 
Συγκινείται η καρδιά και τρέχουν ποτάμι τα δάκρυα από τα μάτια... 
Και έρχεται η Αυτολύπηση να προσφέρει την αγκαλιά της και η Αναξιότητα να υψώσει το δάχτυλο της. Θεριεύουν τα συναισθήματα και φτιάχνεις μέσα από αυτές τις σκέψεις ζητιανιάς την πραγματικότητα σου. Και μετά αναρωτιέσαι γιατί δεν έχεις αγάπη, γιατί δεν έχεις αφθονία, γιατί είσαι καταδικασμένος στην φτώχεια;

Μα πώς να έρθει να σε αγκαλιάσει η Αγάπη όταν την κρατάς έξω από το σπίτι σου... 

Πώς να νιώσεις την αγάπη να πλημμυρίζει το είναι σου όταν επιμένεις να ¨κυττάς¨ μόνο το παρελθόν σου και να αφήνεις να εξουσιάζει το παρόν σου, επιτρέποντάς του να δολοφονεί τις στιγμές σου με το φόβο, τις ενοχές, τις ανασφάλειες και την αρνητικότητα… Αφήνοντας τις πληγές σου να αιμορραγούν χωρίς να κάνεις καμιά προσπάθεια να τις γιατρέψεις…

«Γιατί να βγάλω την καρδιά μου από την ¨κατάψυξη¨;» λες…

«Γιατί να την βγάλω πάλι έξω στον κόσμο; 

Για να ματώσει για άλλη μια φορά; 

Να προδωθεί και πάλι; 
Και πως θα προστατεύσω τον εαυτό μου αν τον εκθέτω απροκάλυπτα στα κόκκινα μονοπάτια του Έρωτα και της Αγάπης; Γιατί να χαρίζω την εμπιστοσύνη μου αν πρώτα δεν δω ότι ο άλλος αξίζει να είναι στη ζωή μου;»

Και στην ουσία αυτό που κάνεις είναι να χαρίζεις στον άλλον την μοναξιά σου…

Δείξε μου έναν άνθρωπο που δεν έχει κλάψει, που δεν έχει πονέσει, που δεν έχει πληγωθεί… 
Και μην αρχίζεις τα εγώ πόνεσα τόσο, έκλαψα τόσο… Δεν υπάρχουν δοσομετρητές στον πόνο, στο δάκρυ, στη λύπη… 

Δεν έχει σημασία σε τι βάθος βρίσκονται οι πληγες που σε κάνουν να δακρύζεις, να πόνας. Ο πόνος είναι παντα πόνος! Σημασία έχει τα φτερά της ψυχής σου να είναι πιο μεγάλα από τις πληγές σου ώστε να μπορείς ανοίγοντας τα να φτεροπετάς…  

Όταν χαρίζεις μοναξιά θα πάρεις πίσω μοναξιά…

Γιατί διψασμένα θα είναι τα χάδια που θα σε αγγίξουν. Διψασμένα θα είναι τα χείλη που θα σε φιλήσουν. 

Απαιτητική η αγκαλιά που θα σε κλείσει μέσα της. 
Κι ο έρωτας, ένα στρατόπεδο κυριαρχίας… 
Μια δυστυχία…

Πως μπορούν δυο δυστυχίες να ενωθούν και να κάνουν μια ευτυχία; Αναρωτιέμαι…

Ο άνθρωπος χρειάζεται να ζει χωρίς να κουβαλά το παρελθόν του και χωρίς σκέφτεται το μέλλον του. Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να ζήσει. Διαφορετικά υποκρίνεται ότι ζει! 

Η λογική δεν μας κάνει δυστυχισμένους αλλά ούτε ευτυχισμένους μας κάνει. Και η υπερβολική λογική οδηγεί σε μια νεκρή και αποστειρωμένη ζωή...

Ας ζήσουμε την κάθε μας στιγμή με όλο μας το είναι κι ας προσθέσουμε και λίγη ¨τρέλα¨ σε ότι κάνουμε. Αυτή η ¨τρέλα¨ είναι που μας ξανακάνει παιδιά. Που μας κάνει να βλέπουμε τη Ζωή με χρώματα κι όχι στις αποχρώσεις του άσπρου- μαύρου. Είναι αυτή που δίνει νοστιμάδα στη ζωή, που μας κάνει να πίνουμε από τους χυμούς της και μας μεθά με το κρασί του έρωτα…

Να ερωτευόμαστε όχι μόνο κάποιον σύντροφο αλλά καθετί που αναπνέουμε, γευόμαστε, αγγίζουμε, μοιραζόμαστε…

Να ερωτευόμαστε την κάθε μας στιγμή…

namaste

despoina palamari