Μα πότε ο άνθρωπος πεινάει πραγματικά;

Αναρωτιούνται οι φιλόσο­φοι για τη ζωή, το νόημά της, αναρωτιούνται για την ύπαρξη του εαυτού τους, ο άνθρωπος... 

Μα για να καταλάβουμε τι είναι αυτό που ζούμε και τι υποτίθεται πρέπει να κάνουμε, πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουμε την αλήθεια, το βάθος, την ουσία, τον πυρήνα του ποιοι είμαστε. Αυτό το ερώτημα, το ζήτημα της εύρεσης μιας απάντησης, δεν είναι δύσκολο να απαντηθεί αρκεί να ρίξουμε μια βιαστική ματιά γύρω μας και να δούμε τι φτιάξαμε, τι δημιουργήσαμε όλο χαρά. Να θαυμάσουμε την κοινωνία και τον κόσμο που μας περιβάλλει. 

Αυτό είναι αρκετό για να διαπιστώσουμε εύκολα, αν φυσικά απαλλαγούμε από τις παρωπίδες του εγωισμού, της μικρότητας και των αισθημάτων μειονεξίας μας, ότι δεν είμαστε τίποτε άλλο από αυτό που ο Νίτσε αποκαλεί «υπερφίαλα όντα». Αχάριστα πλάσματα γεμάτα ζήλια και κακία που το μόνο που θέλουν είναι να καταστρέψουν και να ρημάξουν, άπληστα όντα που θέλουν όλο και περισσότερα... 

Φαίνεται ότι ο άνθρωπος συνοψίζει τις σκέψεις για επιβίωση στην εξής φράση του Μαχμούντ Νταργουίς, «Δεν μισώ τους ανθρώπους, κανέναν δεν κλέβω μα αν πεινάσω τρώω τη σάρκα του σφετεριστή μου. Φυλάξου από την πείνα μου φυλάξου κι απ' την οργή μου». 

Μα πότε ο άνθρωπος πεινάει πραγματικά; Και δε μιλάμε μόνο για την σωματική πείνα...

Είμαστε τόσο περήφανα όντα ώστε διεκδικούμε το ξένο, το απόμακρο, αυτό που δεν μιας ανήκει. Τόσο δυνατά, που ζητάμε την επιβεβαίωση μέσα από την αρπαγή της αξιοπρέπειας και της ολοκληρωτικής εκγύμνωσης του άλλου. 
Είμαστε τόσο καλοί, που η καλοσύνη μας περνά από τα ζωώδη ακατέργαστα ερωτικά ένστικτα, που όπως υποστηρίζει και ο Φρόυντ μας μεταμορφώνουν σε μαριονετίστες που χειραγωγούμε μέσα από την καλοσύνη μας τους άλλους, απλώς επειδή εκμεταλλευόμαστε τις ανάγκες τους, τις επιθυμίες τους, τις φοβίες και τις ανασφάλειές τους. Το χειρότερο όμως είναι ότι χρησιμοποιούμε το παρελθόν των ανθρώπων για να περάσουμε τα μηνύματα που θέλουμε και να τους κάνουμε υποχείριά μας. 

Χειραγώγηση... α ρε άνθρωπε... 

Αν κοιτάξεις στο προηγούμενο στάδιο εξέλιξης, αυτά που κάνεις τώρα ως το πλέον εξελιγμένο είδος, δεν θα τα συναντήσεις. Μπράβο σου που προχώρησες!

Φτάνει να κοιτάξουμε γύρω μας και θα καταλάβουμε ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο ένας ιός, αλλά πολύ χειρότερός του. Ο ιός, δημιουργημένος από μια ανώτερη δύναμη, πιθανόν, πολλαπλασιάζεται στον ξενιστή του ο οποίος «αρρωσταίνει- νοσεί», κάνει τον κύκλο του αλλά συνήθως ο ξενιστής θα ιαθεί από το ανοσοποιητικό του σύστημα. Φυσικά υπάρχουν και οι ιοί που δεν μπορούν να καταπολεμηθούν εύκολα. 

Σε κάθε περίπτωση, δεν πρόκειται για νοήμονες υπάρξεις οι οποίες δημιούργησαν ατομικές βόμβες, πυρηνικά εργοστάσια, διαστημόπλοια και δορυφόρους και προφανώς δεν έχουν αποκωδικοποιήσει τη διπλή έλικα του γενετικού υλικού. Πρέπει αυτά τα επιτεύγματα να έχουν γίνει από κάποιο ανώτερο όν ε; Εντυπωσιακά δεν ακούγονται; Πράγματι, είναι τόσο εντυπωσιακά που αυτό το «ανώτερο» ον, όπου και εάν πήγε το μόνο που κατάφερε είναι να καταστρέψει, να προκαλέσει πόνο και δυστυχία, να προκαλέσει την ίδια την φύση.

Ο άνθρωπος φαίνεται να είναι ο χειρότερος όλων των ιών καθώς δεν κάνει απλώς έναν κύκλο, αλλά εξαπλώνεται χειρότερα από ιό. Παρασιτεί στη Γη και την κατατρώει, όχι μόνο καταστρέφει τη φύση που τον συντηρεί και τον θρέψει, αλλά «τρώει» το ίδιο του το είδος, καθώς το υποδουλώνει και το μεταχειρίζεται σαν αντικείμενο. 

Ο «Άνθρωπος» ιστορικά σκοτώνει τον άνθρωπο για ένα κομμάτι γης, που αν δεν κάνω λάθος, υπάρχει σε αφθονία για όλους. Αρκετό στερέωμα υπάρχει δημιουργημένο από την ανώτερη δύναμη, όποια και εάν είναι, ώστε να ζήσουμε και να τραφούμε αρμονικά. Όχι όμως. Δεν μας φτάνει, θέλουμε πάντα κάτι περισσότερο. Είναι ο αγώνας για δύναμη...

Ανώνυμος Ξένος

“διόρθωση”