Μην απολογείσαι ποτέ για το δίκιο σου, μην έρχεσαι στη θέση να χρωστάς την αγάπη που έδωσες…
Μεταξύ φίλων μπορεί και να υπάρξουν παρεξηγήσεις. Σε μια παρέα όμως δεν πρέπει να αποκόπτεται κανένας αν πρώτα δεν έχει αποδειχτεί η «ενοχή» του.
Αν και... ποιος ορίζει τι είναι η ενοχή;
Ποιος είναι αυτός που αποφασίζει πότε μια συμπεριφορά είναι παρεμβατική και πρέπει να αντιμετωπιστεί; Αυτό που για μένα είναι σωστό αυτόματα γίνεται και για σένα; Και αν από την άλλη εγώ δε συμφωνώ με τις απόψεις σου περί ηθικής; Ο σωστός φίλος οφείλει να εξετάσει την άποψη και των δύο, ή όσων εμπλέκονται και ύστερα να συμπεράνει αντικειμενικά και αμέριστα ποιος έσφαλε και αδίκησε. Δε πρέπει να πάρει θέση αν δεν του ζητηθεί. Αν όμως δει την αδικία πρέπει να επέμβει και να βάλει τα πράγματα στην θέση τους. Πρέπει να αποκαταστήσει την τάξη των πραγμάτων και να δώσει το δίκιο σε αυτόν από τον οποίον το στέρησαν.
Μέσα σε μια παρέα κάποια από τα μέλη της έρχονται πιο κοντά μεταξύ τους. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι όταν συμβεί κάτι άσχημο υπερασπίζουμε αποκλειστικά τον φίλο με τον οποίο είμαστε πιο κοντά ή μένουμε αμέτοχοι. Φυσικά και μπορεί κάποιος να επιλέξει να μείνει άπραγος ώστε να μην βρεθεί ανάμεσα στην διαμάχη δύο άλλων ανθρώπων. Για να καταλάβεις όμως τις συνέπειες μιας τέτοιας απραξίας θα δανειστώ επίσης τα λόγια του Μπρεχτ και θα σου τα παραθέσω, γιατί θεωρώ ότι από την μικρή ιστορία που περιγράφει θα καταλάβεις ακριβώς τι μπορεί να συμβεί:
«Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους, δε διαμαρτυρήθηκα, γιατί δεν ήμουν Εβραίος. Όταν ήρθαν για τους κομμουνιστές δε φώναξα, γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής. Όταν καταδίωξαν τους Τσιγγάνους, ούτε τότε φώναξα, γιατί δεν ήμουν τσιγγάνος. Όταν έκλεισαν το στόμα των Ρωμαιοκαθολικών που αντιτάσσονταν στο φασισμό, δεν έκανα τίποτα γιατί δεν ήμουν καθολικοί. Με τα ήρθαν να συλλάβουν εμένα, αλλά δεν υπήρχε κανείς να αντισταθεί μαζί μου ...»
Μπερτολ Μπρέχι
Συνεπώς, όπως έχουμε ξαναπεί, πρέπει να βοηθούμε τον φίλο μας να εξελίσσεται, να προχωρά και να βελτιώνεται υποδεικνύοντας του το σημείο στο οποίο έσφαλε. Πρέπει να τον αποτρέψουμε από την επανάληψη της αδικίας, γιατί το ίδιο λάθος δυο φορές είτε το κάνεις ενσυνείδητα και αποδεικνύεις την κακία σου είτε από αφέλεια. Εδώ είναι που ο φίλος πρέπει να επέμβει, για να επισημάνει το “από αφέλεια λάθος” ώστε να αποτραπεί η επανάληψή του. Οφείλουμε να υπερασπιστούμε το δίκιο έναντι του λάθους και να πάρουμε θέση. Αυτό άλλωστε δείχνει ότι διαθέτουμε και μια ισχυρή προσωπικότητα, πως έχουμε άποψη και κρίση για τα πράγματα αλλά και πως όπως δεν ανεχτήκαμε την αδικία προς κάποιον άλλον, αντίστοιχα δεν θα ανεχτούμε την αδικία εις βάρος μιας.
Παράλληλα θα ήθελα να σου πω για περιπτώσεις που αδικούμε ανθρώπους οι οποίοι μιας φέρθηκαν τόσο καλά, που δεν μπορούμε να το αντέξουμε. Και πώς το ανταποδίδουμε; Τους εκμηδενίζουμε, τους αφαιρούμε κάθε αξία που μέχρι εκείνη τη στιγμή έχουν αποκτήσει. Τους τοποθετούμε σε μια θέση εξισωμένη με τον οποιονδήποτε, σαν να μην μας προσέφεραν τίποτα. Λες και είναι ξένοι, τους κάνουμε ποδοκνύμια του εγωισμού μας για να μην τους ανταποδώσουμε αυτό που δεν μπορούμε.
Δυστυχώς δεν έχουμε μάθει ότι κανένας άνθρωπος δεν είναι υποχρεωμένος να μας αγαπά, να μας νοιάζεται, να μας ερωτεύεται, να μας σέβεται. Όλοι μας το θέλουμε, όλοι μας το αναζητούμε, και όταν τα βρούμε όλα αυτά τι κάνουμε; Τα φυλάμε και τα προσέχουμε; Συνειδητοποιούμε το θησαυρό μας ή θεωρούμε δεδομένο το ενδιαφέρον, την αγάπη και τον πόνο του άλλου;
Δεδομένο δεν είναι τίποτα, και για να κρατήσει κάτι θέλει συνεχή φροντίδα. Πόσο δύσκολο είναι να αποδώσεις στον καθένα την αξία που του αξίζει; Πόσο δύσκολο είναι να εκτιμήσεις την διαφορετικότητα του κάθε ανθρώπου και να αποδώσεις ό,τι οφείλεις στον καθένα...;
Απαιτούμε αλλά δεν εκτιμάμε...
Είμαστε περήφανοι και κάνουμε επίδειξη του «παρελκομένου» που έχουμε δίπλα μας και θεωρούμε σύντροφο, αλλά όταν έρθει η ώρα ξεχνάμε τα πάντα...
Χαιρόμαστε που έχουμε την τιμή να έχουμε κάτι που οι άλλοι ψάχνουν αλλά όταν το βαρεθούμε απλώς το ξεφορτωνόμαστε...
Είναι βάρος, ένα βάρος που δε θέλουμε να σηκώσουμε, μια καλοσύνη που αρνούμαστε να παραδεχτούμε! Και στο τέλος τι γίνεται; Τι έχουμε καταφέρει; Μόνο να απογοητεύσουμε τον «άνθρωπο»...
Όταν υπερέχεις, επειδή είσαι «άνθρωπος», απλώς δεν ασχολείσαι, δεν ανακατεύεσαι, δεν έχεις την ανάγκη να αποδείξεις την υπεροχή σου, δεν υπάρχει λόγος να τριφτείς με ό,τι σε ενοχλεί. Όταν όμως ξέρεις ότι δεν υπάρχει τρόπος να κρύψεις την ενοχή σου, όταν δεν μπορείς να επιβάλεις την άποψή σου καθώς δεν μπορείς να την στηρίξεις παρά σε πλασματικά γεγονότα, προσπαθείς να μειώσεις τον άλλο. Προσπαθείς να τον κάνεις να φαίνεται σαν εσένα. Όταν γνωρίζεις από την αρχή το δίκιο σου και
δεν έχεις να φοβηθείς για τίποτα, απλώς αποδεικνύεις όταν χρειαστεί την συμπεριφορά σου. Όταν δεν μπορείς να το κάνεις αυτό, απλώς αποδίδεις στον άλλον το σφάλμα σου, τον χαρακτηρίζεις με την ουσία σου, προσπαθείς να τον πνίξεις στην λίμνη της ασέβειας και της μικρότητας σου για να μην μπορέσει να αποκαλύψει τον πραγματικό εαυτό σου. Προσπαθείς να τον μειώσεις πριν του δοθεί ο λόγος και μπορέσει να μιλήσει, με συνέπεια να πέσει η μάσκα σου και αποκαλυφθεί η βρώμικη ψυχή σου. Προσπαθείς πολύ για να είσαι αποδεκτός από τους άλλους, να σε θεωρούν φίλο τους, και σε μια στιγμή που ατυχώς δεν πρόσεξες να προστατευτείς από την αλήθεια; Γι' αυτό καλύτερα να τον πνίξουμε πριν εκτεθούμε. Να προσέχεις αυτούς που έχουν μόνο φίλους και όχι εχθρούς!
...Και έτσι βρίσκεσαι απολογούμενος για το δίκιο σου, βρίσκεσαι να χρωστάς για την αγάπη που έδωσες, βρέθηκες εκτεθειμένος στην βορρά των συντρόφων που όταν πήραν αυτό που ήθελαν από εσένα απλώς σε ξέσκισαν για να μη σε έχουν βάρος. Βρέθηκες εκτεθειμένος και σε άφησαν μόνο, τους προστάτευσες, τους φρόντισες και εκείνοι τι έκαναν; Τι σου έδωσαν; Και έτσι βρίσκεσαι μόνος. Αλλά καλύτερα μόνος με ανθρώπους που σε αποδέχονται συνειδητοποιημένα, μι ανθρώπους που όταν είσαι δίπλα τους αισθάνονται πιο γεμάτοι και που όταν λείπεις νοιώθουν το κενό σου. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που πραγματικά σε αγαπάνε, σε νοιάζονται, που δίπλα σου συμπληρώνουν τη ψυχή και το κομμάτι που τους λείπει. Και αν πάλι δε βρίσκονται άνθρωποι που να σε νοιώθουν, έχεις εσένα. Τον μόνο αληθινό φίλο. Γιατί να γίνεις επαίτης μιας στημένης δικαιοσύνης; Γιατί να ζητιανεύεις μια φιλία; Γιατί να χρωστάς για την καλοσύνη σου;
Να ξέρεις κάτι, ο Πλάτωνας πολύ σωστά είπε ότι «Οι καλοί άνθρωποι δεν χρειάζονται να έχουν νόμους που τους υπαγορεύουν πώς να είναι υπεύθυνοι, ενώ οι κακοί άνθρωποι βρίσκουν τον τρόπο να γλυτώσουν από αυτούς.»
Μην απολογείσαι για τίποτα εάν ξέρεις ότι έκανες το σωστό. Ό,τι και να σου καταλογίσουν να θυμάσαι ότι βρήκαν τον τρόπο, και είχαν τη θέληση και την πρόθεση να το κάνουν. Ό,τι και εάν έκανες, εφόσον το ήθελαν θα σου καταλόγιζαν την ευθύνη και το φταίξιμο ενώ οι ίδιοι θα είχαν τον τρόπο να αποποιηθούν την ευθύνη. Μη σηκώνεις βάρος που δε σου ανήκει απλώς και μόνο επειδή σου το φορτώνουν. Σκέψου ότι κάποιοι φόρτωσαν στον Χριστό τον σταυρό του, ήταν πραγματικά εγκληματίας;
Ανώνυμος Ξένος
“διόρθωση”