Όμορφα λόγια γραμμένα από όμορφες καρδιές... κι όλα αλήθεια...
Κι εσύ, τι κάνεις εσύ; Χαίρεσαι που είσαι αγάπη, που είσαι φωτεινός, που είσαι ξεχωριστός... Συγκινήσε για λίγο και μετά λες δεν βαριέσαι αφού όλα είναι μέσα μου μπορώ να προσπαθήσω για την αλλαγή αύριο... και επαναπαύεσαι... και βολεύεσαι.. και το αύριο δεν έρχεται ποτέ...
Και συνεχίζεις να ζεις μια δανεική ζωή...
Δανείζεσαι την αγάπη των άλλων για να νιώθεις ότι υπάρχει αγάπη στη ζωή σου...
Δανείζεσαι τα παιδιά των άλλων για να κλέψεις κάτι από την αθωότητα και την εμπιστοσύνη...
Δανείζεσαι το άλλοθι ενός βιβλίου για να λες ότι κάτι κάνεις για σένα...
Δανείζεσαι τη χαρά και σκορπίζεις παγωμένα χαμόγελα...
Δανείζεσαι τις ρομαντικές σκηνές του κινηματογράφου και δημιουργείς συνθήκες έρωτα στο μυαλό σου για να έχεις την ψευδαίσθηση ότι αισθάνεσαι...
Το μόνο που δεν δανείζεσαι κι είναι όλη δικιά σου είναι η θλίψη της ακινησίας σου. Μια θλίψη που από κάτω της δεν έχει γόνιμη γη αλλά έλος. Μια ελώδη περιοχή που είναι γεμάτη κατάθλιψη, αϋπνία, πανικούς, αρρώστιες, αυτοάνοσα, καρκίνο....
Και σε ρωτώ: Δεν κουράστηκες πια να ανασαίνεις τη σκοτεινιά του μυαλού σου;
Μήπως ήρθε ο καιρός να κάνεις πραγματικά κάτι για σένα;
Μήπως ήρθε ο καιρός να επιτρέψεις να έρθει αυτό το αύριο που πάντα περιμένεις και ποτέ δεν έρχεται;
Μήπως ήρθε ο καιρός να αφήσεις την καρέκλα του βολέματος και να γίνεις ο καπετάνιος της ζωής σου;
Μήπως ήρθε ο καιρός να τραγουδήσεις τα δικά σου τραγούδια, να γεμίσεις τη ζωή με τα δικά σου αρώματα, με τα δικά σου λουλούδια;
Μήπως ήρθε ο καιρός να σκορπίσεις ολόγυρα τα δικά σου γέλια, να γιομίσεις τον κόσμο με την αγάπη και το φως της καρδιάς σου;
Συγχώρεσέ με αν η γραφή μου σου τρίζει τα δόντια όμως, σε σέβομαι και σε αγαπώ πολύ για να μείνω μόνο στα όμορφα αγγίγματα καρδιάς που γαληνεύουν για λίγο το μυαλό. Μερικές φορές ένα καλό ταρακούνημα μπορεί να σε φέρει πιο γρήγορα στην αλλαγή, πιο κοντά στη βαθιά γαλήνη...
namaste
despoina palamari