Κανένας δεν γνωρίζει από την αρχή το πώς πρέπει να ζήσει. Ζώντας το γνωρίζει.

Πρέπει να αντικρίσεις το σκοτάδι για να γνωρίσεις το πρωί και στο πιο βαθύ της νύχτας, λίγο πριν την χαραυγή, ξέρεις ότι πλησιάζει το πρωί.

Όταν κάποιος είναι δυστυχισμένος το κάθε τι μέσα του είναι μπλοκαρισμένο. Η ενέργεια του είναι παγωμένη. Νιώθει στερεοποιημένος σαν βράχος, ακίνητος…

Όταν κάποιος είναι ευτυχισμένος, είναι χαρούμενος, τότε η ενέργεια ρέει μέσα στο σώμα του. Νιώθει ευεξία και ζωντάνια. Συμβαίνει ένας εσωτερικός χορός ενέργειας μέσα του που είναι απαραίτητος για την μεταμόρφωση του.

Η ευτυχία είναι το μυστικό της μεταμόρφωσης. Κάθε πρωί όταν ένας άνθρωπος ξυπνά έχει να επιλέξει ανάμεσα σε δυο καταστάσεις. Η μια είναι να είναι ευτυχισμένος και η άλλη να μην είναι ευτυχισμένος. Ανάλογα το τι θα επιλέξει αυτό και θα βιώσει. Γι’ αυτό το πραγματικό ζήτημα είναι: Τι θέλεις; Θέλεις να είσαι ευτυχισμένος ή δυστυχισμένος;

Θα σκεφτεί κάποιος, ότι αν κάτι προκαλεί δυστυχία, ποτέ κανείς δεν το επιλέγει. Κι όμως υπάρχουν άνθρωποι που όχι μόνο την επιλέγουν, αλλά την απολαμβάνουν κιόλας. Θα τους ακούσεις να λένε ότι κάποια πράγματα και καταστάσεις είναι άσχημα γι΄ αυτούς, αρνητικά, ότι τους ρουφούν όλη την ενέργεια τους κι όμως, εξακολουθούν να μένουν σε αυτές τις καταστάσεις και να τις βιώνουν. Μήπως κατά βάθος το απολαμβάνουν και δεν θέλουν να το παραδεχτούν; Ποιος τους πιέζει να μένουν σ’ αυτές τις καταστάσεις; Ουσιαστικά κανένας…

Osho:«Αν νιώθεις δυστυχισμένος βγες από αυτήν την κατάσταση που σου προκαλεί την δυστυχία. Και μην πεις ότι έχει γίνει μια βαθιά ριζωμένη συνήθεια ή ότι δεν μπορεί να συμβεί η αλλαγή. Αν το σπίτι σου καίγεται απλά βγαίνεις έξω από αυτό! Δεν λες ότι είναι το σπίτι που έχεις ζήσει μέσα του είκοσι, τριάντα χρόνια, ότι έχεις συνηθίσει να ζεις εκεί και γι΄αυτό δεν μπορείς να το αποχωριστείς…»

                                                                

Ένας ακροβάτης που ισορροπεί πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί είναι ένα καλό παράδειγμα για το πώς χρειάζεται να "κινείται" ο καθένας μας στη ζωή του. Καθώς ακροβατεί πάνω στο σχοινί κινείται μόνο στο τώρα, στο παρόν. Είναι απόλυτα συγκεντρωμένος, απόλυτα διαλογιστικός. Έχει αδειάσει τελείως το μυαλό του και νιώθει ολόκληρο το σώμα του. Όταν νιώσει ότι πέφτει προς τ’ αριστερά αμέσως γέρνει λίγο προς τα δεξιά για να ανακτήσει την ισορροπία του. Όταν νιώσει ότι έχει κινηθεί πολύ προς τα δεξιά γέρνει ξανά προς τ’ αριστερά για να ανακτήσει πάλι την ισορροπία του. Οι κινήσεις του δεν έχουν τίποτα βιαστικό, βίαιο. Κινείται σε απόλυτη αρμονία ανάμεσα στα δύο άκρα, αριστερά και δεξιά, και καταφέρνει να παραμένει ανάμεσα στα δύο. Στο κέντρο.

Κανένας από αυτούς που είναι γύρω του δεν είναι ικανός να γνωρίζει προς τα που χρειάζεται να γύρει για να ισορροπήσει στο επόμενο βήμα του. Κανένας δεν είναι ικανός να του δώσει οδηγίες. Έχει πέσει πολλές φορές και έχει ξανασηκωθεί άλλες τόσες, μέχρι να νιώσει μέσα του ποιος είναι ο τρόπος που χρειάζεται να κινείται για να έχει αρμονία και χάρη η κίνηση του ισορροπώντας πάνω στο σχοινί. Απλά αφήνετε στη ροή…

Το να μπεις στη ροή σημαίνει να παραμένεις πάντοτε ελεύθερος να κινηθείς με τη ζωή, όπου αυτή σε οδηγεί, όσο άγνωστος κι αν είναι ο σκοπός. Από τη στιγμή που αρχίζεις να παγιώνεις το στόχο σου εναντίον της Ζωής τότε δεν βρίσκεσαι μέσα στη ροή…

Osho:«Ζήσε τη στιγμή ολοκληρωτικά και η επόμενη στιγμή, θα βγει από αυτήν. Ζήσε μια ζωή χωρίς σχέδια επειδή μόνο τότε ζεις τη Ζωή. Αντί να προσδοκείς περισσότερα απολάμβανε αυτό που συμβαίνει…» 

Κανένας δεν γνωρίζει από την αρχή το πώς πρέπει να ζήσει. Ζώντας το γνωρίζει. Η ζωή είναι ρίσκο. Πρέπει κανείς να ψηλαφίσει μέσα στο σκοτάδι, να πέσει, να σηκωθεί, να ξεστρατίσει πολλές φορές, χωρίς να σταματήσει. Να έχει θάρρος και να προχωράει. Να προχωράει και να συνειδητοποιεί. Και καθώς επιμένει, έρχεται κάποια μέρα που βρίσκεται στο σωστό διάδρομο του λαβύρινθου της ζωής και βρίσκεται έξω από αυτόν. Αυτό είναι το βραβείο του για όλο αυτόν τον αγώνα που έκανε. Να ζήσει τη Ζωή μέσα στο μεγαλείο της.

Το μεγαλείο της Ζωής κανένας δεν μπορεί να μας το δώσει. Πρέπει να το ανακαλύψει ο καθένας μας μόνος του.

Απόσπασμα από το βιβλίο
 "το φιλί της πεταλούδας"
της δέσποινας παλαμάρη