"Έχω ένα κόμπο στο στομάχι"
"αυτό συνέβη, δε καταπίνεται με τίποτε"
"αυτό, δε μπορώ να το χωνέψω με τίποτε"
"αυτό που άκουσα μου έκατσε στο στομάχι"
"αυτή η κατάσταση μου προκαλεί αηδία"
"αυτό είναι εμετικό"
"θα ξεράσω"
"το κατάπια αμάσητο"
"αναμασαει τα ίδια και τα ίδια"
"έχει γερό στομάχι, αντέχει"
Και πόσες άλλες εκφράσεις σχετίζονται με το ανώτερο πεπτικό μας σύστημα (οισοφάγο και στομάχι) θέλοντας να δείξουμε κάποια συναισθήματα!!!
Και γιατί τα λέμε έτσι;
Κάπου υπάρχει μια σύνδεση ανάμεσα στις μεταφορικές εκφράσεις με συγκεκριμένο αντικείμενο (στομάχι) και στην πραγματικότητα των συναισθημάτων μας...
Λογικό.
Όμως υπάρχει και η αντιστροφη πλευρά. Αυτή που οι περισσότεροι αγνοούν ή που δε θέλουν να δουν από φόβο μην ανακαλύψουν πράγματα που θα τους ενοχλήσουν, που θα τους πονέσουν ίσως. Αναφέρομαι στους ανθρώπους που έχουν κάποια συμπτώματα από οποιοδήποτε όργανο και που από κάτω υπάρχουν κρυμμένα συναισθήματα. Αυτά είναι που οι περισσότεροι δε θέλουν να δουν.
Και μια που ξεκίνησα το θέμα μου με το ανώτερο πεπτικό και τις συγκεκριμένες εκφράσεις θα αναφερθώ στα κρυμμένα συναισθήματα που σχετίζονται με αυτό το όργανο.
Καταρχήν να δούμε τι κάνει ο οισοφάγος και τι το στομάχι. Ο οισοφάγος δεχεται την τροφή και τη μεταφέρει στο στομάχι. Το στομάχι εκκρίνει κάποια υγρά, ανακατευει και διαλύει τις τροφές για να ξεκινήσει η διαδικασία της πέψης (χώνεψη).
Αν δούμε τα πράγματα από ευρύτερη σκοπιά, ο οισοφάγος μεταφέρει τα εξωτερικά ερεθίσματα και το στομάχι προσπαθεί να τα επεξεργαστεί προκειμένου να τα δεχτεί ο οργανισμός.
Ας δούμε μερικά παραδείγματα, και αν μας θυμίζει κάτι, ας το δούμε και λιγάκι διαφορετικά. Ατομα που έχουνε δυσκολία να καταπιούν, που τους κάθεται το φαγητό, συνήθως βιώνουν καταστάσεις που τις δέχονται μεν αλλά "που δεν καταπίνονται με τίποτε". Ουσιαστικά αντιδρούν λιγάκι καθυστερημένα σε μια δυσάρεστη κατάσταση που δεχτήκανε. Αν δεν είχανε δεχτεί και δε θα είχαν καταπιεί μια δυσάρεστη κατάσταση, δε θα είχαν τέτοια συμπτώματα.
Όσον αφορά το στομάχι, αν σκεφούμε πως είναι το όργανο που υποδέχεται την τροφή που είναι απαραίτητη για τη ζωή, που την διαχειρίζεται και την πολτοποιεί προκειμένου να ξεκινήσει η πέψη μπορούμε να πούμε πως τα συμπτώματά μας έχουν να κάνουν με δυσκολία διαχείρησης καταστάσεων, που πολύ συχνά έχουν να κάνουν με βιοποριστικούς λόγους (πχ τροφή=οικονομικοί λόγοι κτλ).
Όταν κάτι μας πέφτει βαρύ, είναι που δεν μπορούμε να αντιδράσουμε από φόβο για τον τσακωμό. Πολύ άνθρωποι που δεν τους αρεσει ο καυγάς έχουν ενοχλήσεις στο στομαχι, γιατί "καταπίνουν" κάτι που δεν τους αρέσει, και δεν κάνουν κάτι για αυτό. Κι έτσι δεν μπορούν να "το χωνέψουν".
Ο εμετός είναι μια αντίδραση του οργανισμού να πετάξει από μέσα του ότι τον ενοχλεί και μετά νοιώθει καλύτερα. Ετσι συνδέεται με την αποβολή και την άρνηση καταστάσεων ενώ η ναυτία είναι μια αηδία, μια απέχθεια σε κάτι που μας ενοχλεί, σε κάτι που "μας κάθεται στο στομάχι". Οι καούρες και οι ξινίλες είναι συμπτώματα γαστροοισοφαγικής παλινδρόμησης. Αυτή συμβαίνει όταν το στομάχι είναι γεμάτο και ξεχειλίζει. Συμβολικά παρατηρείται όταν έχει ξεχειλήσει το ποτήρι και ξεπερνάμε το όριο όσων μπορούμε να απορροφήσουμε, να διαχειριστούμε και να χωνέψουμε...
Αυτά μπορεί να ακούγονται σε κάποιους ακραία. Μπορεί όμως να ισχυουν, τουλάχιστον εγώ κάνοντας συζήτηση με τους ασθενείς μου τα διαπιστώνω καθημερινά.
Το υποσυνείδητό μας ξέρει κάθε όργανο τι κάνει και αντανακλά τα συναισθήματά του στο αντίστοιχο σημείο. Να μη ξεχνάμε πως όλες οι ασθένειες είναι ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΕΚΦΡΑΣΤΕΙ. Για το λόγο αυτό καλό είναι να μιλάμε και να επικοινωνούμε τα συναισθήματά μας πριν εμφανιστούν σε μορφή ασθενειών.
Βασιλική Αρβανίτη
Γαστρεντερολόγος Ηπατολόγος