Κάποτε, τα χείλη τους σφίχτηκαν βίαια για να μην ουρλιάξουν από τον βαθύ πόνο και κλείστηκαν μέσα σε σιωπές...
Λαβύρινθες σιωπές, γεμάτες γκρεμισμένα όνειρα και απατηλές αδυναμίες…
Άδεια βλέμματα και αδηφάγα γιατί γέμισαν τις μέρες τους μέχρι που νέκρωσαν κι αυτά… Κι απέμεινε μια κυοφορούσα λησμονιά τυλιγμένη στον καπνό του τσιγάρου να απατά τις μνήμες…
Κίβδηλα χαμόγελα προσπαθούσαν να ξελογιάσουν την ψυχή τους μα εκείνη δάκρυζε στη θέα τους…
Στέγνωναν τα δάκρυα πριν φτάσουν στα μάτια… στέρευε ο αέρας… κι η ψυχή... η ψυχή μάτωνε…
Μάτωνε για πολύ καιρό… μέχρι να καταφέρει να κυλήσει το πρώτο δάκρυ…
Μα η αρχή είχε γίνει…
Ήταν ζήτημα χρόνου να ξεπαγώσουν οι γέφυρες του μέσα κόσμου και το δάκρυ να φέρει την κραυγή…
Και η κραυγή έγινε ιαχή… Αέρα… ΑΕΡΑ!!!
Κι ήρθαν τα πλατιά χαμόγελα… και η ζωή τους έγινε πάλι ζωντανή… όμως δεν ξέχασαν…
Τίμησαν τον πόνο της ψυχής τους και γέμισαν συμπόνια το βλέμμα τους…
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι μη νομίζεις ότι είναι μακριά σου… γύρω σου είναι… δίπλα σου…
Μη νομίζεις ότι είναι αδύναμοι όταν δεν μιλάνε… Ακούνε τις σιωπές σου και δίνουν χώρο στην δική σου αδυναμία… στην δική σου ευαισθησία…
Γιατί, παρόλο που δεν την ακούς ουρλιάζει μέσα σου: Αέρα… Αέρα…
Και θα είσαι διπλά τυχερός όταν κάποια στιγμή, στα άηχα ουρλιαχτά σου δακρύσει η μάτια σου και βρεθείς, δίπλα σε έναν τέτοιο άνθρωπο…
Τότε θα καταλάβεις πόσο βαθιά λυτρωτική είναι μια σιωπηλή αγκαλιά γεμάτη συμπόνια και αποδοχή…
Γιατί, ένας τέτοιος άνθρωπος δεν θα σε λυπηθεί… πως είναι δυνατόν να λυπηθεί τον εαυτό του;
Απλά θα σε αγαπήσει…
namaste
despoina palamari