Η αμφιβολία έχει τις ρίζες της στο φόβο ενώ η Πίστη στην καρδιά.

Στην πραγματικότητα, το αδύνατον υπάρχει μόνο επειδή δεν έχεις το κουράγιο να πιστέ­ψεις. Κάθε σκέψη μπορεί να υλοποιηθεί και ό,τι συμβαίνει μέσα στη συνείδηση μπορεί να δημιούργησα την εξωτερική πραγματικότητα, ό,τι συμβαίνει εξωτερικά πρέπει πρώτα να συμβεί εσωτερικά. Ο σπόρος αφομοιώνεται εσωτερικά και το δέντρο εμφανίζεται εξωτερικά.

Αν έχεις μια καρδιά που πιστεύει, τίποτα δεν είναι αδύνατο. Ακόμα κι ο Θεός γίνεται μια δυνατότητα.

Αλλά χρειάζεται να έχεις μια καρδιά που να πιστεύει. Ένα μυαλό που πιστεύει δεν αρκεί, επειδή το μυαλό βασικά δεν μπορεί να πιστέψει. Είναι ανίκανο να πιστέψει. Το μυαλό μπορεί μόνο ν’ αμφιβάλει. Η αμφιβολία είναι κάτι φυσιολογικό για το μυαλό, η αμφιβολία είναι συνυφασμένη με το μυαλό. Το κεφάλι δεν μπορεί παρά ν’ αμφιβάλει.


Γι’ αυτό, αν αρχίσεις να ε­πιβάλεις διάφορες πεποιθήσεις στο κεφάλι σου, αυτές οι πεποιθήσεις θα κρύβουν μόνο τις αμ­φιβολίες σου. Τίποτα δεν θα συμβεί μ’ αυτές. Και αυτός είναι ακριβώς ο χώρος όπου βρίσκο­νται οι μωαμεθανοί, οι χριστιανοί, οι ινδουιστές και οι ζαϊνιστές. Τα πιστεύω τους είναι ε­γκεφαλικά — και το μυαλό είναι ανίκανο να πι­στέψει. Δεν είναι δυνατό για το μυαλό να πι­στεύει, το μυαλό μόνο αμφιβάλλει. 

Η αμφιβο­λία μεγαλώνει στο μυαλό, όπως τα φύλλα μεγαλώνουν στα δέντρα. Η πίστη μεγαλώνει στην καρδιά. Η καρδιά δεν μπορεί ν’ αμφιβάλει, μπορεί μονάχα να πι­στεύει. Έτσι λοιπόν το εγκεφαλικό πιστεύω -ότι δηλαδή πιστεύω στη Βίβλο, ότι πιστεύω στο Κοράνι, ότι πιστεύω στο Κεφάλαιο του Μαρξ, ότι πιστεύω στο Μαχαβίρα, ή στο Μωυσή, ή στο Μάο Τσε Τουνγκ- δεν είναι παρά ένα ψεύτικο φαινόμενο.

Το κεφάλι μπορεί να φτιάξει μόνο ψεύτικα πράγματα, υποκατάστατα. Μπορείς να περιορι­στείς σ’ αυτά, αλλά θα χαραμίσεις τη ζωή σου, θα παραμείνεις μια άγονη γη, μια έρημος. Ποτέ δεν θ’ ανθίσεις, ποτέ δεν θα μάθεις τί είναι μια όαση. Ποτέ δεν θα μάθεις τί είναι χαρά, τί είναι γιορτή.

Όταν λέω λοιπόν ότι η πίστη μπορεί να κάνει το αδύνατο δυνατό, εννοώ την πίστη της καρ­διάς μιας αθώας καρδιάς. Την καρδιά ενός παι­διού που δεν ξέρει να λέει όχι, που ξέρει μόνο το ναι- το ναι που δεν εναντιώνεται στο όχι.

Το παιδί δεν λέει όχι μέσα και ναι απ’ έξω: Τότε θα προέρχονταν από το μυαλό. Αυτός εί­ναι ο τρόπος του μυαλού: Ναι απ’ έξω, όχι από μέσα, όχι απ’ έξω, ναι από μέσα. Το μυαλό εί­ναι ένας σχιζοφρενής. Ποτέ δεν είναι ολότητα.

Όταν η καρδιά λέει ναι, λέει απλά ναι. Δεν υπάρχει σύγκρουση, δεν υπάρχει διαχωρισμός. Η καρδιά είναι ενωμένη στο ναι της· αυτή είναι η αληθινή πίστη, η εμπιστοσύνη. Είναι ένα φαι­νόμενο της καρδιάς. Δεν είναι σκέψη, αλλά συ­ναίσθημα, και τελικά, είναι το ίδιο το είναι, και καθόλου συναίσθημα.

Αρχικά η εμπιστοσύνη είναι ένα συναίσθημα, στο τελικό της άνθισμα πηγάζει από το είναι.

Τα δήθεν πιστεύω παραμένουν στο κεφάλι. Ποτέ δεν γίνονται συναίσθημά σου και δεν μπορούν να γίνουν το είναι σου. Κι αν κάτι δεν γίνει το είναι σου, δεν είναι παρά ένα ιδανικό όνειρο. Είναι σπατάλη ενέργειας.

Αλλά όταν πιστεύεις, χρειάζεται να ριψο­κινδυνεύεις. Θα σας ξαφνιάσει να μάθετε ότι η αμφιβολία είναι μεγάλη δειλία. Συνήθως ακούγεται ότι οι θαρραλέοι άνθρωποι αμφιβάλουν, ότι οι δειλοί πιστεύουν. Κι αυτό κατά κάποιο τρόπο είναι αλήθεια. Το να πιστεύεις με το μυαλό είναι δειλία. Και γνωρίζετε μόνο αυτούς που πιστεύουν με το μυαλό. Έτσι ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Αν πάτε στα τζαμιά, στις εκκλησίες και τους ναούς, θα τα βρείτε γεμάτα δειλούς. 

Αλλά η πραγματική πίστη δεν είναι δειλή, η πραγματική πίστη είναι μεγάλο κουράγιο. Είναι ηρωική.

Η αμφιβολία γεννιέται από το φόβο. Πώς να είναι θαρραλέα; Η αμφιβολία έχει τις ρίζες της στο φόβο. Η αμφιβολία γεννιέται επειδή υ­πάρχει η επιθυμία να υπερασπίσει κανείς τον εαυτό του, να προστατεύσει τον εαυτό του, να είναι ασφαλής. Μπορείς να έχεις εμπιστοσύνη μόνο όταν είσαι έτοιμος να περάσεις στην ανασφάλεια, όταν είσαι έτοιμος να πας σε μέρη που δεν υπάρχουν στο χάρτη, όταν είσαι έτοι­μος να οδηγήσεις το καράβι σου στο άγνωστο χωρίς χάρτη. Εμπιστοσύνη σημαίνει τεράστιο κουράγιο. Και μόνο ένα θαρραλέο άτομο μπορεί να είναι θρησκευόμενο, επειδή μόνο ένα θαρ­ραλέο άτομο μπορεί να πει ΝΑΙ

Η αμφιβολία είναι άμυνα. Ακόμα κι όταν η αμφιβολία σε υπερασπίζεται, παραμένεις κολ­λημένος, δεν μπορείς να κουνηθείς — επειδή η κάθε κίνηση φέρνει φόβο, επειδή η κάθε κίνη­ση είναι κίνηση προς το άγνωστο, στο ασυνήθι­στο. Η αμφιβολία είναι παράγωγο τού φόβου, να το θυμάστε.

Τότε τι είναι πίστη;

Η πίστη είναι ένα παράγωγο της αγάπης. Μόνο εκείνοι που ξέρουν πώς ν’ αγαπούν ξέ­ρουν πώς να πιστεύουν. Η αγάπη γεννιέται στην καρδιά και η πίστη το ίδιο. Η αμφιβολία γεννιέται στο μυαλό και ο φόβος το ίδιο. Ο άν­θρωπος που ζει μέσα στο κεφάλι του παραμένει ένας δειλός. Μάλιστα, επειδή είναι δειλός, ζει μέσα στο κεφάλι του. Φοβάται να μπει στην καρδιά του, επειδή ποτέ δεν ξέρεις πού θα σε πάει η καρδιά.

Η καρδιά είναι μια τυχοδιώκτρια, η εξερευνήτρια των μυστηρίων, αυτή που εξερευνεί ό,τι είναι κρυφά. Η καρδιά βρίσκεται πάντα σε μια πορεία ζωής. Ποτέ δεν είναι ικανοποιημένη. Περιέχει μια βαθύτατη δυσαρέ­σκεια, μια πνευματική δυσαρέσκεια. Δεν βο­λεύεται πουθενά. Είναι ερωτευμένη με την κίνηση, με το δυναμισμό.

Η καρδιά μένει ικανοποιημένη μονάχα όταν φτάσει στο απόλυτο, πέρα από το οποίο δεν μπορείς να προχωρήσεις. Τα επίγεια δεν μπο­ρούν να την ικανοποιήσουν.

Η καρδιά δεν είναι ποτέ συντηρητική, η καρδιά είναι πάντα σε κίνηση. Πηδάει συνέχει­α από τη μια κατάσταση στην άλλη. Πάντα αναζητά, πάντα ριψοκινδυνεύει. Ό,τι κι αν έχει, είναι πάντα έτοιμη να τα ποντάρει όλα... στο άγνωστο. Η επιθυμία της είναι να γνωρίσει αυτό που είναι αληθινό. Αυτή είναι η σημασία του Θεού.

Η καρδιά λαχταρά την περιπέτεια, λαχταρά τον κίνδυνο, λαχταρά αυτό που δεν έχει χαρ­τογραφηθεί, το άγνωστο, αυτό που δεν έχει σι­γουριά. Λαχταρά την εμπειρία του ωκεανού. Θέλει να χαθεί. Θέλει να χαθεί μέσα στην ολότητα. Τo μυαλό φοβάται, φοβάται να πεθάνει, φοβάται να χαθεί.

Όταν το ποτάμι βρέθηκε αντιμέτωπο με την έρημο, έλεγε το μυαλό του: 'Μην εξατμίζεσαι. Αλλιώς ποιός ξέρει πού θα καταλήξεις; Ποιός θα είσαι τότε; Μπορεί η ταυτότητά σου να διαγραφεί για πάντα. Ίσως να μην ξαναμπορέσεις να είσαι όπως τώρα."

Ήταν το μυαλό. Αλλά η καρδιά κατάλαβε τους ψιθύρους της ερήμου. Κάτι βαθιά μέσα του πείσθηκε, "Ναι, δεν είναι αυτή η μοίρα μου, να είμαι μονάχα ένα ποτάμι που χάνεται στην έρημο. Πρέπει να την ξεπεράσω και πρέπει να ριψοκινδυνέψω. Είναι επικίνδυνο και δεν υ­πάρχει εγγύηση."

Αλλά από τη στιγμή που το ποτάμι άρχισε να σκέφτεται να ριψοκινδυνέ­ψει, κάπου βαθιά στο υποσυνείδητο άρχισε να αισθάνεται, να έχει αναλαμπές, να ξυπνάν ανα­μνήσεις. Άρχισε να αισθάνεται ότι, "Ναι, υπάρ­χει κάποιο μέρος, κάποια εμπειρία... Έχω βρε­θεί και πριν στα χέρια των ανέμων."

Όταν εμπιστεύεσαι, το υποσυνείδητό σου αρχίζει να σου αποκαλύπτει πολλά πράγματα. Αποκαλύπτεται μόνο σ’ ένα μυαλό που εμπι­στεύεται, μόνο σε μια οντότητα που εμπιστεύεται, μόνο σε μια συνειδητότητα που εμπιστεύ­εται. Η θρησκεία είναι η ευωδιά αυτής της εμ­πιστοσύνης, τέλεια, απόλυτη.

Osho

"Μοτζουντ"

"Ο άνθρωπος με την ανεξήγητη ζωή"