Το βαρύτερο φορτίο για ένα παιδί είναι η ζωή που δεν έζησαν οι γονείς του...
Θα είσαι το άψογο παιδί, ο τέλειος επαγγελματίας, ο υπέροχος άνθρωπος, θα είσαι ο ιδανικός υποψήφιος. Θα κάνεις πράγματα που δεν ξέρεις ακόμα αν σου αρέσουν. Θα επιβεβαιώσεις κάθε προσδοκία των γονέων σου. Κι όλα αυτά γιατί; Μα, φυσικά γιατί αυτοί ξέρουν με ποιο τρόπο θα γίνεις εσύ ευτυχισμένος.
Οι γονείς, δύο άνθρωποι που σκέφτονται για σένα πριν από σένα. Προγραμματίζουν τις ζωές τους με βάση το δικό σου πρόγραμμα, σε αγαπούν ό,τι και αν γίνει, είναι εκεί για να αντέξουν τα σκοτάδια σου και να χαρούν πριν από ‘σένα για τις επιτυχίες σου. Είναι οι άνθρωποι που σε έφεραν σε αυτό τον κόσμο. Σου χάρισαν την πνοή και τη δυνατότητα να ζήσεις. Μέχρι εκεί.
Οι γονείς μας είναι κοινοί θνητοί, ας μην μπερδευόμαστε. Είναι άνθρωποι με τις δικές τους ιστορίες, τους δικούς τους φόβους, ανασφάλειες, όνειρα και πάθη. Πριν από εμάς, είχαν τη δική τους προσωπική ζωή. Είναι σύντροφοι, εραστές, επαγγελματίες, φίλοι κι όλα όσα είμαστε κι εμείς. Το ότι γίνονται γονείς δε σημαίνει πως διαγράφονται απ’ τη λίστα όλων όσων έχουν το δικαίωμα να κάνουν λάθη. Άλλωστε κι αυτοί από μόνοι τους είναι παιδιά κάποιων άλλων, έχουν μεγαλώσει με τα πρότυπα άλλων ανθρώπων. Κι εκεί κάπου μπλεκόμαστε όλοι.
Το βαρύτερο φορτίο για ένα παιδί είναι η ζωή που δεν έζησαν οι γονείς του.
Μαμάδες που δεν έγιναν οι μπαλαρίνες που θα ήθελαν, μπαμπάδες που συμβιβάστηκαν και δε κυνήγησαν το δικό τους όνειρο, άνθρωποι που είτε βολεύτηκαν σε ετοιμοπαράδοτες πραγματικότητες ή φυλακίστηκαν δίχως να το καταλάβουν.
Στο βωμό του «καλού» του παιδιού, του «εγώ ξέρω καλύτερα», του «μα είναι δυνατόν η μαμά να θέλει το κακό σου;» έγιναν τα μεγαλύτερα εγκλήματα. Γιατί οι σημερινοί γονείς κάνουν τα πάντα για το παιδί τους εκτός απ’ το να το αφήσουν ελεύθερο να επιλέξει αυτό που θέλει να γίνει.
Ό,τι τους έλειψε, προσπαθούν να το δουν μέσα απ’ τα δικά σου μάτια. Αυτά που δεν κατάφεραν να φέρουν κοντά, οι παρ’ ολίγο ευτυχίες τους, γίνονται τώρα ο δικός σου αυτοσκοπός. Κι εσύ παίζεις το ρόλο του πρωταγωνιστή σε ένα έργο που είναι φτιαγμένο για κάποιον άλλο.
Και φτάνεις εκεί, έχεις ζήσει όλα όσα ήθελαν να ζήσουν οι ίδιοι, γιατί θέλησες να τους κάνεις περήφανους, να τους επιβεβαιώσεις, να ακούσεις το μπράβο τους, να δεις το χαμόγελο στα πρόσωπά τους. Αφού τα έκανες όλα για την ευτυχία σου γιατί καταλήγεις εσύ ο δυστυχισμένος; Γιατί δε σε γεμίζει τίποτα από αυτά που γράφτηκαν για ‘σένα.
Εσύ είσαι ο συγγραφέας του δικού σου βιβλίου και μέχρι να κρατήσεις την πένα στα χέρια σου, οι σελίδες θα μένουν άγραφα χαρτιά. Άδειες μέρες που αδημονούν να γεμίσουν με όσα εσύ αγαπάς. Το καλό σου κρύβεται κάπου εκεί ανάμεσα σε όσα αγαπάς κι όσα σε αγαπούν γι’ αυτό που πραγματικά είσαι κι όχι γι’ αυτό που θέλει ο καθένας να γίνεις.
Ο κάθε άνθρωπος οφείλει να ζει αυτό που θέλει να ζήσει και να αφήνει το παιδί του να επιλέγει, να μάθει να επιλέγει για το δικό του καλό. Άλλωστε πώς μπορεί ο γονέας να ξέρει ότι αυτό θα είναι καλό για ‘σένα, απ’ τη στιγμή που αυτός δεν το έκανε ποτέ; Και πώς μπορεί να ξέρει πως εσύ θα είσαι ευτυχισμένος με όσα κάνουν αυτόν ευτυχισμένο;
Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος, νιώθει τη σιγουριά πως αυτός ξέρει καλύτερα. Αποκτάει την τάση να απαντάει με απόλυτο τρόπο στο καθετί. Αντιθέτως, θα έπρεπε όσο μεγαλώνουμε να ρωτάμε περισσότερο και να απαντούμε λιγότερο. Οι γονείς να ρωτάνε τα παιδιά και τα παιδιά να εμπνέονται απ’ τις ερωτήσεις. Να βρίσκουν τροφή για σκέψη στα χέρια των γονιών τους κι όχι στρωμένους δρόμους που τελικώς οδηγούν σε αδιέξοδα.
Να θυμάσαι, λοιπόν, πως οι γονείς σου έδωσαν ακριβώς αυτά που είχαν να σου δώσουν. Το σημαντικό είναι τι θα κάνεις εσύ με αυτά που σου δόθηκαν ως εφόδια. Θα τα χρησιμοποιήσεις ως αλυσίδες ή θα τα μεταμορφώσεις σε φτερά;
Χαρά Βλαχοδήμου
ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΟ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΟ:
http://pulseoflove.blogspot.com/2018/09/blog-post_49.html#more