Η Αλλαγή χρειάζεται Θετική σκέψη και Συνειδητή Πράξη.

Πόσες φορές έχουμε ακούσει: Δεν είναι ζωή αυτή που ζω. Δεν αντέχω άλλο πόνο, δυστυχία, δεν αντέχω άλλη μιζέρια… 
Θέλω να αλλάξει η ζωή μου… Θέλω αγάπη, ελευθερία. Θέλω να πετάξω σαν πουλί σε έναν ελεύθερο ουρανό…

Και οι περισσότεροι από αυτούς που τα λένε αυτά μένουν προσκολλημένοι σε ότι τους απαγορεύει το “πέταγμα” και τους κρατά βαθιά δεμένους στη γη. Και συνεχίζουν να σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο, να λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο, να σπέρνουν τους ίδιους σπόρους, να ποτίζουν τις ίδιες ιδέες, να βάζουν τις ίδιες ταμπέλες και να κατηγορούν όλους τους άλλους για ότι κι αν συμβαίνει περιμένοντας με αγωνία να βρεθεί κάποιος εκεί έξω που με έναν μαγικό τρόπο θα τους σώσει.

Και καθώς περιμένουν, χτίζουν ακόμα πιο γερά τα τείχη της φυλακής τους… Εξακολουθούν να αγκιστρώνονται πάνω στα στερεότυπα και τις πεποιθήσεις που τους κάνουν να ασφυκτιούν και τους οδηγούν σε αδιέξοδο. Προσκολλώνται ολοένα και περισσότερο πάνω στα “εμπόδια ζωής” που δημιουργούν φυσικά οι ίδιοι και αντί να τα χρησιμοποιήσουν σαν εφαλτήριο για το επόμενο βήμα τους στη ζωή, κλείνουν τα μάτια επιτρέποντας τους να τους παρασύρουν σε παγερή ακινησία ξεχνώντας ότι αυτή, δεν είναι η πραγματική τους Ζωή.

Κλεισμένοι μέσα στο λαβύρινθο του μυαλού τους μεγαλώνουν το διχασμό μέσα τους και από τη μια αναζητούν την ελευθερία και από την άλλη γραπώνονται ολοένα και πιο πολύ πάνω στη δυστυχισμένη ζωούλα τους. 

Βλέπεις η ζωούλα τους, τους δίνει λόγο ύπαρξης. Τους κάνει να αισθάνονται ξεχωριστοί. Κι έτσι αρχίζουν να μετράνε τις δυστυχίες τους.

Εμένα η δυστυχία μου είναι τόση! λένε... Εσένα η δυστυχία σου πόσο μεγάλη είναι;

Λες και η ζωή τους εξαρτάται από το πόσο μικρή ή μεγάλη είναι η δυστυχία τους; Λες και η δυστυχία μπορεί να τους δώσει πτυχίο σπουδαιότητας!

Και καθώς ανακατεύουν, υπολογίζουν, μετρούν και ξαναμετρούν την δυστυχία τους, της δίνουν το δικαίωμα να τους καταπιεί ολοκληρωτικά. Και δεν μπορούν να αφήσουν όλα εκείνα που τους εμποδίζουν να ζήσουν γιατί αυτά τα ίδια τα εμπόδια είναι ταυτόχρονα και οι “χαρές” τους. Είναι εκείνα που τους δίνουν λόγο ύπαρξης

Κανένας δεν μπορεί να μας απαγορεύσει να είμαστε ελεύθεροι, χαρωποί, ευτυχισμένοι. Και μπορούμε να βιώνουμε χαρά, αγάπη, ελευθερία ανά πάσα στιγμή. Αν παρατήσουμε τις προσκολλήσεις μας στον παλιό τρόπο σκέψης, αν αναλάβουμε συνειδητά την ευθύνη του εαυτού μας και αποφασίσουμε ότι δεν χρειαζόμαστε άλλο τα δεσμά μας, αν σταματήσουμε να κάνουμε όνειρα και αρχίσουμε να κάνουμε πράξεις,  τότε μόνο θα σταματήσουμε να έχουμε μια περιορισμένη ζωή και θα ξεδιπλώσουμε τα φτερά μας για να πετάξουμε ελεύθερα έξω από τη δυστυχία και τη μιζέρια…

Κι αν κλείσουμε αυτή τη στιγμή τα μάτια, αν αφεθούμε στη μεστή σιωπή, ίσως ακούσουμε την καρδιά μας να ψιθυρίζει γλυκά: 

«Άκουσε με… το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να αισθάνεσαι τη ζωή και να τη ζεις στην ολότητα της. Να τη ζεις με τέτοιο πάθος και ένταση που κάθε στιγμή να γίνεται μια στιγμή αιωνιότητας. Όποτε ζεις τη ζωή με πάθος, με ένταση με όλο σου τον εαυτό, ξεχνάς το παρελθόν και το μέλλον και τότε εκείνη η στιγμή σου δίνει μια γεύση αιωνιότητας...»

Εύχομαι η ζωή μας να είναι γεμάτη με γεύσεις από αιωνιότητα....

namaste

despoina palamari