Δεν θα τους κάνω το χατίρι. Δεν θα τους προσφέρω την ενέργεια μου για να φορτίσουν τις μπαταρίες της μιζέριας τους.
Έχω βαρεθεί τους ανθρώπους που κλαίνε, πονάνε και βαλτώνουν μονάχα για να εισπράξουν προσοχή, μονάχα για να ρουφήξουν ενέργεια...
Έχω βαρεθεί αυτά τα ¨ανθρωποειδή¨ γιατί ουσιαστικά δεν επιθυμούν την αλλαγή. Μόνο να κλαίγονται και να μιζεριάζουν θέλουν.
Δεν ακούνε τίποτα από αυτά που τους λες γιατί τα αυτιά τους, το μυαλό τους είναι γεμάτο. Το μόνο που ακούνε γιατί επαναλαμβάνεται συνεχόμενα σαν cd μέσα στο κεφάλι τους είναι τα: εγώ ο δύσμοιρος, πόσο με αδικεί η ζωή, κανείς δεν με αγαπάει... μπούρου μπούρου, μπούρου μπούρου....
Δεν ακούνε τίποτα από αυτά που τους λες γιατί τα αυτιά τους, το μυαλό τους είναι γεμάτο. Το μόνο που ακούνε γιατί επαναλαμβάνεται συνεχόμενα σαν cd μέσα στο κεφάλι τους είναι τα: εγώ ο δύσμοιρος, πόσο με αδικεί η ζωή, κανείς δεν με αγαπάει... μπούρου μπούρου, μπούρου μπούρου....
Δεν αντέχουν να είναι ήλιοι που ακτινοβολούν αλλά παραμένουν ετερόφωτοι αστεροειδής που τρέφονται από τους πραγματικούς ¨ήλιους¨.
Ευτυχώς όμως υπάρχουν και εκείνες οι ψυχές που παρόλο τον πόνο τους, κρατούν το βλέμμα τους ψηλά. Τα μάτια τους δακρύζουν δείχνοντας ότι καρδιά τους αιμορραγεί αλλά τα χείλη τους είναι μαλακά, δεν σφίγγονται. Κι αυτό το κάνουν γιατί δεν θέλουν να στερηθούν κανένα από τα χαμόγελα που έχει σκοπό να τους χαρίσει η ζωή. Γιατί ξέρουν ότι τα χαμόγελα δεν ανθίζουν πάνω σε σφιγμένα χείλη....
Αυτοί οι άνθρωποι γνωρίζουν ότι όλα επαναλαμβάνονται στον κύκλο της ζωής. Η μέρα διαδέχεται τη νύχτα, το γέλιο διαδέχεται το δάκρυ και η γαλήνη τον πόνο. Μοιράζονται με τους άλλους τα προβλήματα τους, τα συναισθήματα τους, τον πόνο τους χωρίς να βαρυγκωμάνε και χωρίς να φορτώνουν κανένα.
Δεν υπάρχει πίσω από τα λόγια τους το ¨Προσέξτε με¨ αλλά το ¨Νιώθω¨. Ξεδιπλώνουν την καρδούλα τους μέσα στην ευαλωτότητα τους χωρίς φόβο. Με πολύ αγάπη. Αυτούς τους Ανθρώπους τιμώ και σέβομαι απεριόριστα. Αυτούς τους Ανθρώπους επιλέγω να έχω στη ζωή μου γιατί ξεχειλίζουν ανθρωπιά και απεραντοσύνη...
Δεν υπάρχει πίσω από τα λόγια τους το ¨Προσέξτε με¨ αλλά το ¨Νιώθω¨. Ξεδιπλώνουν την καρδούλα τους μέσα στην ευαλωτότητα τους χωρίς φόβο. Με πολύ αγάπη. Αυτούς τους Ανθρώπους τιμώ και σέβομαι απεριόριστα. Αυτούς τους Ανθρώπους επιλέγω να έχω στη ζωή μου γιατί ξεχειλίζουν ανθρωπιά και απεραντοσύνη...
Αν κάποιοι από εσάς διαβάσετε αυτές τις σκέψεις και προβληματιστείτε εύχομαι να νιώσετε την αλήθεια που κρύβουν οι λέξεις.
Αν πάλι κάποιοι από εσάς εκνευριστείτε να ξέρετε, ότι πάει καιρός που πίστευα ότι τα καλά παιδιά λένε μόνο ωραία πράγματα για να χαϊδεύουν απαλά τα αυτάκια…
namaste
despoina palamari