Μια άλλη εκδοχή της κοκκινοσκουφίτσας
Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα τόπο όχι πολύ μακριά από εδώ ζούσε ένα κορίτσι που έκανε παρέα με την μοναξιά του…
Περνούσαν οι μέρες και η μοναξιά τη δυσκόλευε… τη βάραινε τόσο πολύ που δεν άντεχε άλλο. Σκέφτηκε λοιπόν έναν τρόπο για να προσελκύσει κι άλλους ανθρώπους.
Επειδή δεν είχε ψιχουλάκια όπως ο κοντορεβυθούλης σκέφτηκε να τρυπήσει με μια βελόνα τη φτέρνα της και να αφήνει στο διάβα της ίχνη από το αίμα της… ίχνη από τον πόνο της…
¨Αίμα και Πόνος¨… μια καλή τροφή για τους λύκους…
Το κορίτσι από εκείνη τη στιγμή έπαψε να είναι μονάχο, αλλά δεν είχε πια μόνο τον πόνο της μοναξιάς… πρόσθεσε και τον πόνο που της έδιναν οι ¨έξυπνοι¨ λύκοι… που όλα τα ήθελαν… όλα τα απαιτούσαν… και μοίραζαν ψεύτικες υποσχέσεις, ψεύτικες αγκαλιές και ψεύτικα χάδια απλά, για να το κρατάνε δέσμιο…
Ο καιρός περνούσε… ο ένας λύκος διαδεχόταν τον άλλον… κι εκείνο… ανάμεσα στους λύκους πάλι ένιωθε μοναξιά… κι ο πόνος Τεράστιος…
Αποφάσισε κάποια στιγμή ότι δεν ήταν Ζωή αυτή που ζούσε…. Αποτραβήχτηκε… θεράπευσε τις πληγές της και συνέχιζε να βαδίζει το μονοπάτι της μοιράζοντας χαμόγελα…
Κι όσο τα χαμόγελα άγγιζαν την καρδιά της και πλάταιναν στα χείλη της, χαμογελαστοί άνθρωποι άρχιζαν να την προσεγγίζουν… να επικοινωνούν μαζί της και να μοιράζονται τα δώρα της Ζωής…
… Και οι λύκοι… δεν άντεχαν το χαμόγελο της και έφευγαν μακριά…
… Και το κορίτσι ζούσε πια μια χαμογελαστή ΖΩΗ, γεμάτη πληρότητα… είτε ήταν ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους είτε βάδιζε παρέα με την μοναχικότητά της…
Και στην μια και στην άλλη περίπτωση η αγάπη έντυνε τα βήματά της και της κρατούσε σταθερά το χέρι…
Και τα παραμύθια συνηθίζουν να τελειώνουν με το «έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα»…. Δεν ξέρω για σας… Το κορίτσι όμως, σίγουρα ΖΕΙ καλύτερα…
namaste
despoina palamari