Έκτισες τόσο γερά τη φυλακή σου!!!…
Την έβαψες με χρώματα… ζωγράφισες ψεύτικες πόρτες και παράθυρα…
Ζωγράφισες λουλούδια… ζωγράφισες όνειρα για να έχεις την ψευδαίσθηση ότι όποτε θες μπορείς να ζήσεις…
Όμως, όλα ψεύτικα…
Και πέρασε ο καιρός…
Ξέχασες ποιος/α ήσουν… τι ζητούσες… τι ήθελες πραγματικά να γευτείς από τη Ζωή…
Ξέχασες ποιος/α ήσουν… τι ζητούσες… τι ήθελες πραγματικά να γευτείς από τη Ζωή…
Δυσκολεύεσαι και να αναπνεύσεις… κόντυνες τις αναπνοές σου για να μην αισθάνεσαι τον μουχλιασμένο αέρα του κελιού σου…
Μουχλιασμένος αέρας… μουχλιασμένη ζωή…
Έχεις ζαλιστεί τόσο πολύ που ξέχασες ακόμα και που είχες κρύψει την έξοδο κινδύνου…
Κι όλα αυτά Γιατί;
Γιατί κάποτε πληγώθηκες… πόνεσες… έχασες την εμπιστοσύνη σου… Πίστεψες ότι δεν αντέχεις άλλο…
Και τώρα, που μαζί με σένα φυλάκισες και τον πόνο εκεί μέσα, στο κελί σου, σε ρωτώ αντέχεις;
Γιατί όταν σε πονά κάποιος «εκεί έξω» πάντα έχεις την επιλογή να φύγεις… Τώρα που πονάς Εσύ Εσένα, πώς να ξεφύγεις; Πώς να αποφύγεις τον ίδιο σου τον Εαυτό…
Όχι! μην σκύβεις το κεφάλι!... μη δέχεσαι στωικά τη μοίρα σου…
Το πεπρωμένο μας μόνοι μας το φτιάχνουμε… Αποφάσισέ το εσύ και θα αρχίσουν να γκρεμίζονται τα τείχη… θα αρχίσεις να αναπνέεις φρέσκο αέρα, να έχεις μια φρέσκια Ζωή…
Και άρχισε Τώρα!... αυτή τη Στιγμή!…. Ανάσανε βαθιά… γέμισε την κοιλιά σου με αέρα… μη σταματάς συνέχισε… δυνάμωσε το κέντρο της αποφασιστικότητας και της θέλησης… για τώρα αρκεί η αναπνοή… ανάσανε βαθιά…
Ζωντάνεψε την Επιθυμία σου για Ζωή… κι άρχισε να γκρεμίζεις τα τείχη…
Ενδυναμώνοντας το κέντρο της Θέλησης και της Αποφασιστικότητας
Όταν ήμασταν μικρά παιδιά, αναπνέαμε βαθιά και ελεύθερα στέλνοντας τον αέρα της αναπνοής μέχρι την κοιλιά, ενδυναμώνοντας με αυτόν τον τρόπο τη ζωτική μας ενέργεια. Καθώς μεγαλώναμε και στέλναμε χωρίς να το καταλαβαίνουμε την ενέργεια ψηλότερα προς το κεφάλι, περιορίζαμε όχι μόνο την αναπνοή μας αλλά και την επαφή μας με το κέντρο της κοιλιάς μας.
Οι πιο πολλοί από μας δεν έχουμε επίγνωση του τρόπου με τον οποίο αναπνέουμε. Δεν ξέρουμε πόσο βαθιά ή ρηχή είναι η αναπνοή μας. Συνήθως οι άνθρωποι έχουν κοντή και ρηχή αναπνοή που φτάνει μέχρι το θώρακα. Όσο πιο νοητικός είναι κάποιος τόσο πιο ρηχή αναπνοή έχει, τόσο σε λιγότερη επαφή με την κοιλιά του βρίσκεται.
Όσο περισσότερο ανησυχεί κάποιος, τόσο πιο ανήσυχη γίνεται η αναπνοή του, τόσο περισσότερες σκέψεις γεμίζουν το μυαλό του. Το βράδυ όμως που κοιμόμαστε και αφηνόμαστε ελεύθεροι χωρίς κατευθυνόμενες σκέψεις, έχοντας το νου μας χαλαρό, η αναπνοή μας βαθαίνει και γεμίζει την κοιλιά μας. Τότε αντλούμε πολύ περισσότερη ζωτική ενέργεια από την ψυχή μας και γι΄ αυτό το πρωί νιώθουμε ξεκούραστοι.
Η αναπνοή είναι πολύ σημαντική για το σώμα και αλλάζει από στιγμή σε στιγμή ανάλογα με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το μυαλό μας. Αν βρισκόμαστε σε κατάσταση θυμού η αναπνοή μας κινείται με συγκεκριμένο τρόπο και με διαφορετικό όταν είμαστε σε ησυχία και γαλήνη. Όταν έχουμε έντονη σεξουαλική επιθυμία, αλλάζει και ο ρυθμός της αναπνοής μας. Το ίδιο συμβαίνει όταν είμαστε άρρωστοι, όταν φοβόμαστε, όταν έχουμε χαρά ή λύπη.
Το εκπληκτικό είναι ότι η αναπνοή και ο νους μας συνδέονται με τέτοιο αμφίδρομο τρόπο που μπορεί να αλλάξει η κατάσταση του νου μας όταν αλλάξει ο ρυθμός της αναπνοής μας. Αν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι που δεν μας αρέσει και που δυστυχώς έχει γίνει συνήθεια, η αναπνοή είναι το καλύτερο πράγμα.
Αν για παράδειγμα κάποιος ασκεί συνέχεια κριτική στον εαυτό του και στους άλλους, το έχει συνειδητοποιήσει και θέλει να το αλλάξει, τότε το μόνο που χρειάζεται να κάνει είναι να συνδέσει την κριτική με την αναπνοή.
Όποτε βλέπει να έρχεται μια κριτική σκέψη στο μυαλό του, τότε συνειδητά, με την εκπνοή του, να φαντάζεται ότι την πετάει έξω από το σώμα του. Χρειάζεται να κάνει ολοκληρωτική εκπνοή, τραβώντας προς τα μέσα το στομάχι του καθώς εκπνέει, και καθώς βγάζει τον αέρα έξω από το σώμα, να οραματίζεται ότι όλη η κριτική βγαίνει έξω από αυτόν. Μετον ίδιο τρόπο μπορεί να "πετάει" έξω από το σώμα τις ενοχές, το φόβο, την αίσθηση της ανημπόριας, της ακινησίας, οτιδήποτε τον εμποδίζει από το να ζει μια ελεύθερη ζωή.
Η αναπνοή επηρεάζει πολύ βαθιά και σε πολύ μεγάλη έκταση το μυαλό και τις σκέψεις μας και δεν κοστίζει ούτε χρόνο ούτε χρήμα το να αναπνέουμε σωστά. Αν η αναπνοή μας γίνει βαθιά, σιωπηλή, αργή και αρμονική, τότε οι σκέψεις θα λιγοστέψουν. Το μυαλό μας δεν θα τρέχει πια γρηγορότερα από την ταχύτητα του φωτός και θα βιώνουμε μια συνολική ηρεμία.
Αυτό που χρειάζεται να κάνουμε είναι να παρατηρούμε και να κατευθύνουμε τον ρυθμό της αναπνοής μας είτε είμαστε στη δουλειά είτε στο σπίτι είτε στο τρένο είτε στο δρόμο. Τότε, μετά από λίγες μέρες αυτή η διαδικασία θα γίνεται αυθόρμητα και η αναπνοή θα κινείται βαθιά και ρυθμικά από μόνη της.
Αν μας ενδιαφέρει να ανοίξουμε και να αναπτύξουμε τα ζωτικά μας κέντρα, το πρώτο πράγμα που χρειάζεται να μάθουμε να κάνουμε είναι να αναπνέουμε βαθιά και ρυθμικά Όσο πιο βαθιά, αργή και ειρηνική είναι η αναπνοή, όσο πιο συντονισμένη γίνεται δεν αναπτύσσεται μόνο το κέντρο του κεφαλιού και της καρδιάς αλλά ενεργοποιείται και δυναμώνει το κέντρο του αφαλού.
Όταν η κοιλιά κινείται μέσα έξω αβίαστα τότε, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, αναπτύσσουμε αυτό το κέντρο. Σταδιακά αρχίζουμε να έχουμε επαφή μαζί του και να νιώθουμε τη ζωτική μας ενέργεια να ρέει. Με αυτόν τον τρόπο το κέντρο του αφαλού, το κέντρο της θέλησης γίνεται ζωντανό και ακτινοβολεί.
Ενδυναμώνοντας το κέντρο της Θέλησης και της Αποφασιστικότητας
Όταν ήμασταν μικρά παιδιά, αναπνέαμε βαθιά και ελεύθερα στέλνοντας τον αέρα της αναπνοής μέχρι την κοιλιά, ενδυναμώνοντας με αυτόν τον τρόπο τη ζωτική μας ενέργεια. Καθώς μεγαλώναμε και στέλναμε χωρίς να το καταλαβαίνουμε την ενέργεια ψηλότερα προς το κεφάλι, περιορίζαμε όχι μόνο την αναπνοή μας αλλά και την επαφή μας με το κέντρο της κοιλιάς μας.
Όσο περισσότερο ανησυχεί κάποιος, τόσο πιο ανήσυχη γίνεται η αναπνοή του, τόσο περισσότερες σκέψεις γεμίζουν το μυαλό του. Το βράδυ όμως που κοιμόμαστε και αφηνόμαστε ελεύθεροι χωρίς κατευθυνόμενες σκέψεις, έχοντας το νου μας χαλαρό, η αναπνοή μας βαθαίνει και γεμίζει την κοιλιά μας. Τότε αντλούμε πολύ περισσότερη ζωτική ενέργεια από την ψυχή μας και γι΄ αυτό το πρωί νιώθουμε ξεκούραστοι.
Η αναπνοή είναι πολύ σημαντική για το σώμα και αλλάζει από στιγμή σε στιγμή ανάλογα με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το μυαλό μας. Αν βρισκόμαστε σε κατάσταση θυμού η αναπνοή μας κινείται με συγκεκριμένο τρόπο και με διαφορετικό όταν είμαστε σε ησυχία και γαλήνη. Όταν έχουμε έντονη σεξουαλική επιθυμία, αλλάζει και ο ρυθμός της αναπνοής μας. Το ίδιο συμβαίνει όταν είμαστε άρρωστοι, όταν φοβόμαστε, όταν έχουμε χαρά ή λύπη.
Το εκπληκτικό είναι ότι η αναπνοή και ο νους μας συνδέονται με τέτοιο αμφίδρομο τρόπο που μπορεί να αλλάξει η κατάσταση του νου μας όταν αλλάξει ο ρυθμός της αναπνοής μας. Αν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι που δεν μας αρέσει και που δυστυχώς έχει γίνει συνήθεια, η αναπνοή είναι το καλύτερο πράγμα.
Αν για παράδειγμα κάποιος ασκεί συνέχεια κριτική στον εαυτό του και στους άλλους, το έχει συνειδητοποιήσει και θέλει να το αλλάξει, τότε το μόνο που χρειάζεται να κάνει είναι να συνδέσει την κριτική με την αναπνοή.
Όποτε βλέπει να έρχεται μια κριτική σκέψη στο μυαλό του, τότε συνειδητά, με την εκπνοή του, να φαντάζεται ότι την πετάει έξω από το σώμα του. Χρειάζεται να κάνει ολοκληρωτική εκπνοή, τραβώντας προς τα μέσα το στομάχι του καθώς εκπνέει, και καθώς βγάζει τον αέρα έξω από το σώμα, να οραματίζεται ότι όλη η κριτική βγαίνει έξω από αυτόν. Μετον ίδιο τρόπο μπορεί να "πετάει" έξω από το σώμα τις ενοχές, το φόβο, την αίσθηση της ανημπόριας, της ακινησίας, οτιδήποτε τον εμποδίζει από το να ζει μια ελεύθερη ζωή.
Αυτό που χρειάζεται να κάνουμε είναι να παρατηρούμε και να κατευθύνουμε τον ρυθμό της αναπνοής μας είτε είμαστε στη δουλειά είτε στο σπίτι είτε στο τρένο είτε στο δρόμο. Τότε, μετά από λίγες μέρες αυτή η διαδικασία θα γίνεται αυθόρμητα και η αναπνοή θα κινείται βαθιά και ρυθμικά από μόνη της.
Αν μας ενδιαφέρει να ανοίξουμε και να αναπτύξουμε τα ζωτικά μας κέντρα, το πρώτο πράγμα που χρειάζεται να μάθουμε να κάνουμε είναι να αναπνέουμε βαθιά και ρυθμικά Όσο πιο βαθιά, αργή και ειρηνική είναι η αναπνοή, όσο πιο συντονισμένη γίνεται δεν αναπτύσσεται μόνο το κέντρο του κεφαλιού και της καρδιάς αλλά ενεργοποιείται και δυναμώνει το κέντρο του αφαλού.
Όταν η κοιλιά κινείται μέσα έξω αβίαστα τότε, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, αναπτύσσουμε αυτό το κέντρο. Σταδιακά αρχίζουμε να έχουμε επαφή μαζί του και να νιώθουμε τη ζωτική μας ενέργεια να ρέει. Με αυτόν τον τρόπο το κέντρο του αφαλού, το κέντρο της θέλησης γίνεται ζωντανό και ακτινοβολεί.
namaste
despoina palamari