Πάντα τον δάσκαλο κοίταζα στα μάτια. Άνοιγα το μυαλό, την παιδική καρδιά μου και γέμιζα θησαυρούς…
Έχτιζα κόσμους και ταξίδευα μέσα τους… Τι εύκολο που ήταν τότε… Ποτέ δεν βαριόμουν να τον ακούω, να τον αφουγκράζομαι… και να ταξιδεύω…
Κι ήμουν από τα τυχερά παιδιά… ποτέ δεν μου ζήτησε να γίνω καλύτερο παιδί, πιο ήσυχο, πιο υπάκουο, πιο συνετό… του άρεσε που ήμουν παιδί…
Μεγαλώνοντας ποτέ δεν φλέρταρα με την καρέκλα του «δασκάλου»…
Συνέχισα να κρατώ το μυαλό και την καρδιά μου ανοικτά και προσέγγιζα τους ανθρώπους πάντα με εμπιστοσύνη…
Τι κι αν μερικές φορές τα πράγματα έρχονταν «ανάποδα» όπως έλεγε η γιαγιά μου...
Τι κι αν κάποιοι κρατούσαν το φόβο στο μυαλό και την καρδιά τους σκορπώντας ολόγυρα «σκοτάδι»… εγώ τα ανάποδα, τα έφερνα «ίσια», κυττώντας εμένα μέσα σε κάθε κατάσταση…. Μάθαινα και μαθαίνω από τα λάθη μου και προχωρώ κοιτώντας μακριά…
Και ποτέ δεν είπα σε κανέναν να αποφύγει καμιά δυσκολία, κανένα εμπόδιο, δεν στέρησα ποτέ σε κανέναν το δώρο της εξερεύνησης, της ανακάλυψης του Εαυτού…
Βλέποντας ολόγυρα μου κάποιους να το κάνουν καταλαβαίνω ότι από τότε, από παιδιά, ήταν ερωτευμένοι με την καρέκλα του δασκάλου και δεν είχαν καμιά αγάπη για την διδασκαλία…
Έβλεπαν μόνο τη δύναμη της καρέκλας, την εξουσία της και μεγαλώνοντας, εξακολουθώντας να φλερτάρουν με αυτή τη καρέκλα έχασαν την πραγματική τους δύναμη. Τη δύναμη της ελευθερίας που σου δίνεται μόνο όταν είσαι ο εαυτός σου. Μόνο όταν δεν κουβαλάς πάνω στις πλάτες σου την ευθύνη κάποιων άλλων…
Γιατί με την πρώτη μάτια, ωραία είναι τα λόγια και οι καθοδηγήσεις, ωραίες είναι κι «αυλές», όμως πολύ σύντομα γίνονται φυλακές που σε κρατάνε μακριά από την αλήθεια σου.
- Η φυλακή του εγώ είναι η πιο σκληρή, η πιο μοχθηρή φυλακή γιατί σε κάνει και χάνεις την Ζωή σου…
Δεν ήρθαμε σε αυτή τη ζωή για να αλλάξουμε κανέναν άλλον παρά μονάχα τον εαυτό μας… να τον ξεγυμνώσουμε από τα ψέματα του εγώ, να τον απελευθερώσουμε από την αρνητικότητα και τα στερεότυπα και να βαδίσουμε άνθρωποι γυμνοί με την αλήθεια μας…
Κι αν ρωτήσει κάποιος τι κάνω εγώ;
Έχω να σας πω ότι μοιράζομαι μόνο τις εμπειρίες μου και με τα λόγια μου, τη γραφή μου, τις πράξεις μου έχω την πρόθεση να φωτίσω μονοπάτια… Δεν επιθυμώ να κατευθύνω κανέναν και δεν ζητώ από κανέναν να βαδίσει το δικό μου μονοπάτι.
Άλλωστε πως μπορώ να γνωρίζω ¨εγώ¨ καλύτερα από εσένα ποιος είναι ο κατάλληλος δρόμος που θα περπατήσεις…
Κι αν αυτό που θεωρούνε οι άλλοι ακατάλληλο για σένα, σου προσφέρει το μεγαλύτερο δώρο ζωής, ποια είμαι ¨εγώ¨ που μπορώ να το ξέρω;
namaste
despoina palamari