H Ζωή έχει δίκιο παντού και πάντα…
Αν αλλάξεις τη λύπη σου σε γλέντι τότε θα είσαι σε θέση να
αλλάξεις το θάνατο σου σε καινούριο ξεκίνημα...
Μάθε λοιπόν την τέχνη όσο είναι ακόμα καιρός...
Αν αλλάξεις τη λύπη σου σε γλέντι τότε θα είσαι σε θέση να
αλλάξεις το θάνατο σου σε καινούριο ξεκίνημα...Μάθε λοιπόν την τέχνη όσο είναι ακόμα καιρός...
Osho
Πόσες φορές έχει
συμβεί να βρισκόμαστε στο κέντρο των προβλημάτων, μια συναισθηματικής καταιγίδας
και νιώθουμε ανήμποροι να διαχειριστούμε την κατάσταση. Μερικές φορές αναρωτιόμαστε
γιατί να συμβεί αυτό σε μας και παραπονιόμαστε ολοένα και περισσότερο ότι η Ζωή είναι άδικη μαζί μας και ότι μας κατατρέχει.
Γιατί έχουμε περιορισμένη εικόνα γι΄αυτό που μας συμβαίνει κάθε φορά και η ματιά μας είναι τυφλωμένη από τα συναισθήματα…
Γιατί δεν έχουμε τη δυνατότητα να κοιτάξουμε την κατάσταση συνολικά και να δούμε τις προοπτικές που μας ανοίγονται σε βάθος χρόνου…
Η Ύπαρξη γνωρίζει και φέρνει στη ζωή μας εκείνα τα ¨εμπόδια¨ που θα μας ωριμάσουν και θα μας κάνουν να δούμε τους άλλους, τον εαυτό μας, με άλλα ¨μάτια¨.
Ακριβώς όπως ένα φυτό για να αναπτυχθεί, να ωριμάσει και να μοιράσει τους ανθούς και τους καρπούς του χρειάζεται τη γη, τον ήλιο, τον αέρα, τη βροχή… όλες τις καιρικές καταστάσεις… ακριβώς έτσι και εμείς, χρειαζόμαστε όλες τις προκλήσεις της ζωής για να μεστώσουμε συναισθηματικά και να αναπτυχθούμε πνευματικά.
Και πριν προλάβεις να αρχίσεις τα: Μιλάς εκ του ασφαλούς, εσύ δεν ξέρεις τι περνώ εγώ… κοίταξε λίγο πίσω στο χρόνο… τότε που όλα τα εμπόδια σου φαινόταν αξεπέραστα… Τι έγινε τελικά; τα κατάφερες; Βρήκες πιο δυνατός άνθρωπος μέσα από όλη αυτή τη δοκιμασία;
Τι δώρα σου έφερε αυτή η εμπειρία; Ποια δύναμη ανακάλυψες μέσα σου που πίστευες ότι δεν υπάρχει; Με ποιο τρόπο ωρίμασες; Τι διαφορετικό υπάρχει τώρα μέσα στη ματιά σου, αντικρίζοντας τους άλλους, Εσένα;
Κι αν μου πεις ότι τίποτα δεν άλλαξε, ότι ακόμα νιώθεις κλειδωμένος, ανήμπορος/η να διαχειριστείς τις καταστάσεις, το μυαλό και τα συναισθήματα σου τότε ένα έχω να σου πω: Είσαι ακόμα μέσα στη δοκιμασία…
Χαλάρωσε και εμπιστεύσου την Ύπαρξη, την Ζωή…
Εκμεταλλεύσου αυτήν την κατάσταση και δες εσένα… δες συνολικά ποιος/α είσαι, συνειδητοποίησε τον επαναλαμβανόμενο τρόπο αντίληψης και συμπεριφοράς που εκδηλώνεις και τι κερδίζεις μέσα από αυτόν…
Συνειδητοποίησε ποιες είναι οι ανάγκες σου, οι επιθυμίες σου, με ποιο τρόπο βάζεις όρια, αν βάζεις όρια, πόσο μεγάλη σημασία έχει για σένα η γνώμη των άλλων, αν ζεις τη ζωή που επιθυμείς ή ζεις προσπαθώντας να ικανοποιήσεις τις ανάγκες των άλλων και τι κρύβεται μέσα από αυτή την συμπεριφορά; Πόσο θυμώνεις με αυτό ή πόσο παγωμένα είναι τα συναισθήματά σου και απλά αφήνεις τον χρόνο να σε προσπερνά… Ποια πληγή κοχλάζει μέσα σου σαν ηφαίστειο και εσύ επιμένεις να μην βλέπεις, να μην ακούς, να μην νιώθεις γιατί πιστεύεις πως ότι δεν αντικρίζεις, δεν υπάρχει… Κι όσο την προσπερνάς, όσο την καταχωνιάζεις αυτή πυρακτώνεται… μεγενθύνεται και σε εξουσιάζει…
Μην κοιτάς τους άλλους… Κύττα εσένα…
Δώσε χρόνο σε σένα…
Ελευθέρωσε όλο το δυναμικό που υπάρχει μέσα σου και σύντομα θα ανακαλύψεις ότι ο φόβος μπορεί να γίνει Αγάπη… ο θυμός, Συμπόνια… και ο έλεγχος, τα πρέπει, Ελευθερία…
Το ζήτημα είναι τι θέλεις να δεις, τι θέλεις να αλλάξεις, να μετασχηματίσεις… Γιατί όσο κι αν αντιστέκεσαι στην αλλαγή σου, όσο κι αν αρνείσαι να ανοίξεις τους εσωτερικούς σου ορίζοντες, θέλεις δεν θέλεις, θα έρθει η μεγάλη δασκάλα, η Ζωή και θα ανοίξει για σένα τους ασκούς του Αιόλου για να σε κάνει να μάθεις με τον εύκολο ή με τον δύσκολο τρόπο…
namaste
despoina palamari
Μονολογώντας
(Απόσπασμα από το βιβλίο της δέσποινας παλαμάρη
¨το φιλί της πεταλούδας¨)
_
Η Ηδονική σχέση με την θλίψη
με τραβάει μακριά
από τα συνηθισμένα μοτίβα μιας άδειας
επαναλαμβανόμενης ζωής.
Δεν υπάρχει κίνδυνος
όσο το αδηφάγο τέρας της συνήθειας
δεν ενώνεται,
δεν γίνεται ένα με την θλίψη.
_
Έντονα συναισθήματα,
απουσία φωτός μαγνητίζει τον πόνο.
Δικαστήρια, εισαγγελείς,
πρόεδροι, γραμματείς και Φαρισαίοι…
Όλα εγώ.
Έτοιμη η ετυμηγορία:
Ένοχη.
Καταδικάζεσαι να μείνεις μακριά από τη χαρά.
Να βουλιάξεις στον πόνο και στη θλίψη
μέχρι να μην αισθάνεσαι
Τίποτα.
Χαίρομαι.
Επιτέλους δικαιώνομαι.
Αξίζω και εγώ κάτι.
Η τιμωρία είναι η ανταμοιβή, η δικαίωση.
Άλλωστε η σταύρωση οδηγεί στον παράδεισο.
_
Σκέψεις πνίγονται,
πεθαίνουν εκλιπαρώντας
στο αχάραγο της μέρας
_
Η Επιθυμία,
νέο ξεπεταρούδι,
ανταριάζει.
Γίνεται απίστευτα ενοχλητική
με τις χρωματιστές κραυγές της.
Ανάσες
με ταξιδεύουν πίσω στο χρόνο
τότε που σαν παιδί
αναζητούσα το παιχνίδι
Εικόνες
ασφάλειας, ηρεμίας, ανεμελιάς και γέλιου…
Κάποτε ζούσα έτσι.
Τι άλλαξε που με οδήγησε στο
«δεν αξίζω την χαρά».
_
Δόλια
ανάγκη-επιθυμία επαφής, αγκαλιάς, αποδοχής.
Ιούδας του Εαυτού μου
προσπαθώ να βρω τον δρόμο,
ανάμεσα στα αστραπόβροντα
της θύελλας της προδοσίας.
_
Στον κυκλώνα της θλίψης
κλωθογυρίζω,
προσπαθώντας να απλώσω φτερά,
διεκδικώντας
να χαράξω την δική μου πορεία.
Γιατί άραγε ψάχνω ένα δρόμο
που υπάρχει κάπου εκεί έξω για να σωθώ;
Γιατί δεν κοιτάζω μέσα μου;
Γιατί δεν αποζητώ το μάτι του κυκλώνα,
αφηνόμενη
στην εσωτερική αταραξία
Συνήθεια.
Πάντα συμβαίνει κάτι εκεί έξω.
Πάντα φταίει κάποιος εκεί έξω.
Πάντα χρειάζεται να μάχομαι κάτι,
κάποιον, εκεί έξω.
_
Σιωπή…
Σκοτείνιασα και δεν μπορώ να ακούσω
την φωνή μου.
Σιωπή…
Ταξιδεύω στην θάλασσα της συνειδητότητας
για να συναντήσω την Αλλαγή.
Ώρια θεά, χωρίς μαγικό ραβδάκι.
Παίρνω τον χρησμό της:
Στον ήχο του νερού την λύπη ξεκουράζω
Στο φως του ήλιου το συναίσθημα απλώνω
_
Άπλετο φως διεισδύει μέσα μου.
Ακούω την φωνή μου να λέει:
Κατάδυσης ανταμοιβή είναι η Ελευθερία.