Να είσαι αυθεντικός!

Αν εκφράσεις το θυμό σου χωρίς να σε έχουν προκαλέσει, τότε θα θεωρηθείς τρελός. Βέβαια είσαι τρελός και όταν σε προκαλούν, αλλά τότε δικαιολογείσαι στον εαυτό σου και στους άλλους. Αν όμως δράσεις χωρίς πρόκλη­ση, τότε δεν θα δικαιολογηθείς ποτέ. Είναι τόσα πολλά εκείνα που χρειάζεται να εκφραστούν και που ποτέ δεν εκφράζονται, για­τί δεν προκύπτει η κατάσταση για να εκφρα­στούν! Συνεχίζεις, λοιπόν, να τα καταπιέζεις και να μάχεσαι.

Δεν μπορείς να εκφράσεις την αγάπη στον αέρα, έτσι η αγάπη θα καταπιεστεί. Τότε, εμ­φανίζεται ένα άλλο περίεργο φαινόμενο: Είσαι γεμάτος αγάπη, αλλά δεν μπορείς να την εκφράσεις -γιατί δεν μπορείς να εκφράσεις την αγάπη στον αέρα- και τότε κάποιος εμφανίζε­ται, στον οποίο μπορείς να δώσεις αγάπη, αλλά εσύ δεν είσαι ερωτευμένος μαζί του. Αρχίζεις λοιπόν να προσποιείσαι.

Η αλήθεια καταπιέζεται και ενεργούμε σύμ­φωνα με το ψεύτικο. Έτσι, όλη η ζωή γίνεται φαύλος κύκλος. Χρειάζεται να απελευθερωθεί ό,τι έχεις καταπιέσει. Αυτά που έχεις καταπιέσει όμως, οι καταπιεσμένες δονήσεις σου, πρέπει να ξεφύγουν όχι ως αντιδράσεις, αλλά ως αυτόνομες πράξεις. Να απελευθερωθούν, χωρίς να είναι συνδεδεμένες με κάποιον άλλο, αλλά σαν πλημμύρα, χωρίς να απευθύνονται σε κάποιον, χωρίς σκοπό.

Αρχίζεις να κλαις ή αρχίζεις να γελάς. Μόνον όταν το γέλιο ή το κλάμα σου είναι χωρίς σκοπό, μπορεί η έκφραση να είναι ολοκληρωμένη. Και αυτή η έκφραση δεν χρειάζεται καμιά αναγνώριση, γιατί μόνο η χωρίς σκοπό έκφρα­ση είναι η ίδια η δικαίωση τού είναι. Και, το είναι σου είναι ολοκληρωμένο, γιατί δεν συν­δέεται με τίποτε άλλο.

Όταν εκφράζεσαι αληθινά, το κάνεις ολοκληρωτικά, δεν το καταπιέζεις. Τώρα μιλάς με τους ουρανούς, τώρα αγαπάς τον αέρα, τώρα είσαι θυμωμένος με τους θεούς. Είσαι όμως ασύνδετος, δεν σου απευθύνεται κανείς! Έτσι γί­νεσαι ολοκληρωτικά εκφραστικός και ο καταπιεσμένος νους χάνεται. Αυτό είναι η κάθαρση: Το να εκφράζεσαι αληθινά, χωρίς να αντι­δράς στις καταστάσεις. 

Ο νους είναι τόσο καταπιεσμένος, που αν συνεχίσουμε να τον εκφράζουμε αντιδρώντας μόνο στις καταστά­σεις, τότε δεν θα απαλλαγούμε ποτέ από την καταπίεση. Και κάτι άλλο: Να σταματήσεις να προσποιείσαι, γιατί η προσποίηση είναι υποκατάστατο και είναι αναπόσπαστο μέρος της καταπίεσης. Οι συνήθειές σου και οι ανάγκες σου δεν συμπίπτουν. Όταν έχεις ανάγκη, οι περιστάσεις δεν είναι ευνοϊκές και όταν οι περιστάσεις είναι ευνοϊκές, η ανάγκη σου έχει περάσει από καιρό. Προσποιείσαι λοιπόν.

Όταν συμβεί η κάθαρση και έχεις απελευθε­ρώσει ό,τι έχεις καταπιέσει, θ’ αρχίσεις να αι­σθάνεσαι μια καινούργια ζωή να κλυδωνίζεται μέσα σου. Δεν θα είσαι σε θέση ποτέ πια να υποκριθείς ξανά. Τώρα θα είσαι αρκετά τολμηρός να γελάσεις χωρίς κανένα λόγο και αρκετά τολμηρός να θυμώσεις χωρίς κανένα πρόσωπο, καμιά κατάσταση! Και τώρα, θ’ ακολουθήσει η επόμενη τόλμη: Θα είσαι αρκετά τολμηρός, για να μην προσποιείσαι. Και αυτό είναι ένα από τα μεγα­λύτερα σημάδια θάρρους, το να μην προσποιεί­σαι. Τότε, αρχίζεις να είσαι αυθεντικός. Μόνο τότε έρχεται σ' εσένα η αυθεντικότητα.

Osho

Γιόγκα: Ένα Αυθόρμητο Σύμπαν