Μπορεί να κυλούσαν οι μέρες εύκολα ή δύσκολα, γεμάτες ποικίλα συναισθήματα, ο γαλάζιος ορίζοντας όμως ήταν πάντα εκεί για να μου θυμίζει ότι τίποτε δεν τελειώνει εδώ.
Ήταν σαν να μου έλεγε: Η Γη είναι μεγάλη, η Ζωή είναι μεγάλη, μη σταματάς, προχώρα. Και αυτό έκανα.
Η
αγαπημένη μου θέση για να αγναντεύω τον ορίζοντα ήταν μια όμορφη
αμυγδαλιά που την ξεχώριζα ανάμεσα σε πολλές άλλες. Όσες φορές ένιωθε
στεναχώρια η παιδική καρδούλα μου και με πλημμύριζε η λύπη έτρεχα να
σκαρφαλώσω στο δέντρο μου, τη Μυγδαλίτσα μου, όπως χαρακτηριστικά την
έλεγα και να αγναντέψω τον ορίζοντα. Μέσα σε λίγο χρόνο τα συναισθήματα
άλλαζαν και ξαναγύριζα με άλλη διάθεση στους φίλους μου.
Η
Μυγδαλίτσα με έμαθε κι αυτή με τη σειρά της να πιστέψω ότι τίποτε μέσα
στη ζωή δεν είναι τόσο δύσκολο όσο φαίνεται αλλά ότι μπορεί και στην
παγωνιά, να βρεις άνθισμα και ζεστασιά, αρκεί να το πιστέψεις και να το
θέλεις. Με αυτά τα εφόδια στο δισάκι μου, μεγαλώνοντας πήρα το μονοπάτι
μου...
Πέρασα
μέσα από αθλητικά στάδια, extreme sport, γυμναστήρια, ομάδες
εθελοντισμού, διασωστικές εκπαιδεύσεις και αρκετά άλλα πράγματα που
εκπαίδευαν το σώμα και τόνωναν την εξωτερική μου δύναμη. Όμως πάντα
κάτι μου έλειπε. Ένιωθα ότι κάτι άλλο έπρεπε να κάνω. Κάτι άλλο έπρεπε
να βρω...
Και συνέχιζα να βαδίζω στο μονοπάτι μου. Άλλοτε ξέφευγα από την πορεία μου και άλλοτε ξαναέμπαινα στη ροή της ζωής μου. Έτρεχα, έπεφτα, μάτωνα, σηκωνόμουνα και συνέχιζα...
Ώσπου κάποια στιγμή συνάντησα στο δρόμο μου το Ρέικι και την Κρανιοϊερή θεραπεία. Ανοίχτηκε με αυτόν τον τρόπο η πύλη για να συναντήσω τον εαυτό μου. Μπορεί μέχρι εκείνη τη στιγμή να είχα σκαρφαλώσει δύσκολα βουνά, να είχα δοκιμάσει επικίνδυνα πράγματα, με την αδρεναλίνη να χτυπά κόκκινο, όμως τίποτε από όλα αυτά δεν μου φαινόταν τόσο τρομαχτικό όσο, να συναντήσω Εμένα. Κι άρχιζα να βαδίζω στο εσωτερικό μονοπάτι με δυσκολία στην αρχή αλλά με την πίστη ότι τίποτα δεν είναι τόσο δύσκολο όσο φαίνεται. Η Μυγδαλίτσα και ο Ορίζοντας είχαν κάνει καλά την δουλειά τους!
Και συνέχιζα να βαδίζω στο μονοπάτι μου. Άλλοτε ξέφευγα από την πορεία μου και άλλοτε ξαναέμπαινα στη ροή της ζωής μου. Έτρεχα, έπεφτα, μάτωνα, σηκωνόμουνα και συνέχιζα...
Ώσπου κάποια στιγμή συνάντησα στο δρόμο μου το Ρέικι και την Κρανιοϊερή θεραπεία. Ανοίχτηκε με αυτόν τον τρόπο η πύλη για να συναντήσω τον εαυτό μου. Μπορεί μέχρι εκείνη τη στιγμή να είχα σκαρφαλώσει δύσκολα βουνά, να είχα δοκιμάσει επικίνδυνα πράγματα, με την αδρεναλίνη να χτυπά κόκκινο, όμως τίποτε από όλα αυτά δεν μου φαινόταν τόσο τρομαχτικό όσο, να συναντήσω Εμένα. Κι άρχιζα να βαδίζω στο εσωτερικό μονοπάτι με δυσκολία στην αρχή αλλά με την πίστη ότι τίποτα δεν είναι τόσο δύσκολο όσο φαίνεται. Η Μυγδαλίτσα και ο Ορίζοντας είχαν κάνει καλά την δουλειά τους!
Και πάλι έτρεχα, έπεφτα, μάτωνα, σηκωνόμουνα και συνέχιζα μα με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο τώρα. Δεν δυνάμωνα μόνο εσωτερικά αλλά άλλαζα ταυτόχρονα, μεταμορφωνόμουνα. Μετασχηματιζόταν ο θυμός μου σε ευαισθησία στην αρχή και μετά σε συμπόνια, σε αγάπη.
Άλλαξε
ο τρόπος που έβλεπα, που άκουγα, που μύριζα, που γευόμουνα τα πράγματα
και τις καταστάσεις. Άλλαξε ο τρόπος που άγγιζα τους ανθρώπους αλλά και ο
τρόπος που άφηνα αυτούς να με αγγίξουν. Όσο περισσότερο μαλάκωνα
εξωτερικά τόσο περισσότερο δυνάμωνα εσωτερικά. Τότε, μπήκε στη ζωή μου
και ο ήχος για να με ταξιδέψει στον κόσμο του και εκεί συνάντησα
καινούρια χρώματα, καινούριες μυρωδιές, καινούρια αγγίγματα...
Όσο
έβλεπα την αλλαγή μου τόσο περισσότερο μου γεννιόταν η επιθυμία να τα
μοιραστώ όλα αυτά και με άλλους ανθρώπους. Έτσι μπήκα στον θεραπευτικό
χώρο και την ¨εκπαίδευση ψυχής¨ όπως συνηθίζω να λέω
χαριτολογώντας. Έγινα εναλλακτική θεραπεύτρια μέσα από το μονοπάτι της
αγάπης και τώρα τα βήματα μου είναι πια, συνειδητά. Δέχομαι με πολλή
αγάπη και ευγνωμοσύνη τα Δώρα που μου φέρνει η ζωή γιατί ξέρω ότι όλα
είναι ευκαιρίες, είναι εσωτερικά σκαλοπάτια που σε ανεβάζουν στο φως.
Όμως ποτέ δεν ξεχνώ τον ταξιδευτή Ορίζοντα και τη συντροφική Αμυγδαλιά για όλα αυτά που χάρισαν στη ζωή μου και που έγιναν η αιτία να χαράξω το μονοπάτι μου προχωρώντας...
namaste!
Δέσποινα Παλαμάρη