Και ξεχνιόμαστε ανάμεσα σε αυτό το Αύριο και το Θα για μια ζωή…
Οι σκέψεις μας γιγαντώνονται, οι αμφιβολίες και τα διλλήματα πληθαίνουν και κάνουν την αναβολή ένα μόνιμο μοτίβο ζωής. Κυλούν οι μέρες και τα χρόνια ανάμεσα σε αυτό το Αύριο και σε αυτό το Θα και μαζί τους παίρνουν το θάρρος, την αποφασιστικότητα μας, τον ενθουσιασμό μας…
Θαμπώνει η ματιά μας και όλα τα βλέπουμε με γερασμένα μάτια. Οι στιγμές μας γλιστράνε και χάνονται ανεπιστρεπτί παίρνοντας μαζί τους την φρεσκάδα μας, την ζωντάνια μας, τη θέληση μας για ΖΩΗ…
Υπνωτιζόμαστε μπροστά σε οθόνες υπολογιστών, τηλεόρασης… και συν-προγραμματίζουμε μαζί με τους "επιτήδειους" τον άβουλο άνθρωπο. Τον άχρωμο, άγευστο άνθρωπο που κανει θεό του το βόλεμα και ξεχνάει να ζήσει. Ξεχνάει τι θα πει να γεύεσαι στα χείλη την ηδονή που σου προσφέρει το άγνωστο, το απρόβλεπτο που σε κρατά σε εγρήγορση και κάνει κάθε κύτταρό σου να πάλλεται.
Όπως τότε που ήμασταν παιδιά και η ανακάλυψη, η εξερεύνηση του καινούργιου ήταν για μας το πιο όμορφο παιχνίδι. Ανακαλύπτοντας τον κόσμο ανακαλύπταμε και μας ταυτόχρονα. Και χωρίς να το καταλαβαίνουμε μπαίνοντας θαρρετά στις στιγμές μας δυναμώναμε τα φτερά μας. Τα καρδιοχτύπια μας δυναμώνανε την καρδιά μας και η επιθυμία μας για συνεχή αναζήτηση ενδυνάμωνε το μυαλό μας.
Τώρα η αγάπη κοντεύει να γίνει μια άδεια λέξη στο χαρτί και ο παιχνιδιάρης θεός έρωτας έχει γίνει στο μυαλό μας ένας απειλητικός πολεμοχαρής θεός κάνοντας μας να βλέπουμε παντού εχθρούς. Μόνοι μας χτίζουμε τις φυλακές μας. Μόνοι μας κλειδώνουμε τα λουκέτα, πετάμε το κλειδί και αφήνουμε τις σκέψεις μας, τους φόβους μας, την ατολμία μας να γερνάνε τη ματιά μας.
Και σιγά, σιγά η ζωή σταματά να κραυγάζει μέσα μας αλλά ευτυχώς συνεχίζει να ουρλιάζει κάπου εκεί έξω. Γιατί η Ζωή θέλει τον καθέναν από μας δικό της… κοινωνό της… Δεν δέχεται να μας ξεπουλήσει τόσο φτηνά στο θάνατο. Γι’ αυτό και με την πρώτη ευκαιρία μας προσφέρει πάλι το κλειδί. Να το ξεκλειδώσουμε το ρημάδι το λουκέτο και να πεταχτούμε έξω από τη φυλακή, στην αγκαλιά της, Ζώντας…
Το ερώτημα είναι πόσοι από εμάς θα τολμήσουν να πάρουν το κλειδί και να ενθυμηθούν τι θα πει να είσαι λεύτερος, ζωντανός; Άραγε πόσοι;
ΕΣΥ;
namaste
despoina palamari
