Η αυτοκρατορία του φόβου δεν είναι μόνο γύρω μας αλλά και μέσα μας. Χαλιναγωγεί τις σκέψεις μας, ευνουχίζει τη δύναμη μας και μας κάνει τον πιο αδύναμο κρίκο στην αλυσίδα της Ύπαρξης.
Θύτες και θύματα ταυτόχρονα προσπαθούμε να επιβιώσουμε και έχουμε ξεχάσει ότι εδώ, σε αυτή τη διάσταση, έχουμε έρθει για να ζήσουμε.
Σκορπάμε λίγο φόβο δεξιά, λίγα παράπονα για τη δυστυχία μας αριστερά, ρίχνουμε και ένα κροκοδείλιο δάκρυ, φτάνουμε στο σημείο να λυπηθούμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας και ξαναρχίζουμε το ίδιο έργο από την αρχή στο θέατρο της ζωής μας...
Περιμένοντας τι;
Να αλλάξει ο κόσμος;
Να αλλάξουν οι άλλοι;
Να βρεθεί η μυστική συνταγή της μεταμόρφωσης;
Να γίνουμε διαφορετικοί άνθρωποι σε μια στιγμή, σε ένα βλεφάρισμα;
Ας σταματήσουμε πια την κλάψα, ας σταματήσουμε να κοινωνούμε την αδυναμία κι ας αναλάβουμε την ευθύνη του εαυτού μας.
Ας ενηλικιωθούμε κι ας αρχίσουμε από σήμερα να ζούμε μια συνειδητή ζωή.
namaste!
despoina palamari
