Η επέτειος του ΟΧΙ έφτασε… η Ελλάδα γαλανοστολισμένη τιμά τους προγόνους της…
Γιορτές στα σχολεία, παρελάσεις… όλα όπως πρέπει…
Κι όμως, Τίποτα Δεν Είναι Όπως Πρέπει…
Αν θέλουμε να τιμήσουμε τους προγόνους μας, αν θέλουμε πραγματικά να τους Τιμήσουμε θα πρέπει η φωνή μας να είναι το ίδιο βροντερή όπως η δική τους. Να λέμε τα ΟΧΙ μας και να τα εννοούμε… να μην ξεπουλάμε τους εαυτούς μας στην όψη του δυνατού…
Ο άλλος ο κάθε άλλος έχει τη δύναμη που εμείς του δίνουμε κι αν τον κοιτάζουμε γονατισμένοι ενώ αυτός ορθώνει το ανάστημα του θα μας φανεί τεράστιος…
Για τριάντα αργύρια σκύβουμε το κεφάλι… για λίγα ευρουλάκια και μια θέση, οποιαδήποτε θέση, με οποιεσδήποτε συνθήκες εργασίας, χαρακώνουμε τους εαυτούς μας, ματώνουμε τις ψυχές μας και βάζουμε τη δύναμή μας στο ενεχυροδανειστήριο της ελπίδας…
Μαραζώσαμε σαν απότιστα λουλούδια γιατί παγώσαμε τις καρδιές μας και εναποθέσαμε τη δύναμή μας στους άλλους… και το ίδιο έργο επαναλαμβάνεται συνεχώς, όχι μόνο στην πολιτική αλλά και στην προσωπική μας σκηνή…
Δεν είμαστε ο κυρίαρχος του παιχνιδιού γιατί δεν είμαστε ο κυρίαρχος του εαυτού μας… του εγωικού εαυτού μας και τον αφήνουμε να κυκλοφορεί φοβικά στη ζωή και να παραδίνεται, να υποτάσσεται για λίγα "ψίχουλα αγάπης", για μια ψεύτικη αναγνώριση. Να αναμασά και να μηρυκάζει ψεύτικες ελπίδες και όνειρα χαρίζοντας τη δύναμη του στον καθένα που νομίζει ότι είναι ψηλότερα από αυτόν…
Δουλοπρεπείς με κάποιους, σαδιστές αφέντες με άλλους… εκεί που νομίζουμε ότι μας παίρνει… έτσι άπλα για να ξεγελιόμαστε ότι δεν έχουμε πιάσει πάτο…
Συγγνώμη Έλληνα αλλά δεν μπορώ να γιορτάσω μαζί σου… τα ΟΧΙ που δεν είπαμε σε κάθε περίπτωση, τα σφραγισμένα χείλη και το κατεβασμένο κεφάλι μού ματώνουν τα δάκρυα…
Δεν μπορώ ούτε τη σημαία μας να κοιτάξω…
namaste
despoina palamari
