Ένα πρωί, ο Αβραάμ Λίνκολν γυάλιζε τα παπούτσια του. Ένας φίλος του, που τον είχε επισκεφθεί, είπε: «Λίνκολν, τί κάνεις; Γυαλίζεις τα παπούτσια σου;»
Ο Λίνκολν είπε: «Τα δικά μου παπούτσια γυαλίζω. Εσύ γυαλίζεις τα παπούτσια των άλλων;»
Ο φίλος είπε: «Όχι, όχι! Τα δικά μου παπούτσια μου τα γυαλίζουν άλλοι.»
Ο Λίνκολν είπε: «Το να σου γυαλίζουν άλλοι τα παπούτσια είναι ακόμα χειρότερο από τα να γυαλίζεις εσύ τα παπούτσια άλλων.»
Τι σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει ότι χάνουμε την άμεση επαφή μας με τη ζωή. Οι άμεσες επαφές μας με τη ζωή είναι εκείνες που έρχονται μέσα από τη δουλειά.
Πριν από τρεις χιλιάδες χρόνια, όταν ζούσε ο Κομφούκιος, πήγε να επισκεφθεί ένα χωριό. Στον κήπο, είδε ένα γέρο κηπουρό και το γιο του να βγάζουν νερό από το πηγάδι. Για το γέρο, το να βγάλει νερό από το πηγάδι ήταν μια δουλειά πολύ δύσκολη, ακόμη και με τη βοήθεια του γιου του. Και ο γέρος ήταν πάρα πολύ γέρος.
Ο Κομφούκιος αναρωτήθηκε αν αυτός ο γέρος δεν ήξερε πως τώρα χρησιμοποιούσαν βόδια Και άλογα για να τραβήξουν το νερό απ’ το πηγάδι. Κι εκείνος χρησιμοποιούσε τόσο παλιές μεθόδους!
Έτσι, ο Κομφούκιος πήγε στο γέρο και τον ρώτησε: «Φίλε μου, δεν ξέρεις ότι υπάρχει μια καινούργια εφεύρεση; Οι άνθρωποι βγάζουν νερό από τα πηγάδια με τη βοήθεια βοδιών και αλόγων. Εσύ γιατί το κάνεις μόνος σου;
Ο γέρος είπε: «Μίλα σιγά, μίλα σιγά! Δεν με νοιάζει για μένα, φοβάμαι όμως μη σ' ακούσει ο γιος μου!»
Ο Κομφούκιος ρώτησε: «Τι εννοείς;»
Ο γέρος απάντησε: «Ξέρω γι’ αυτές τις εφευρέσεις, μα όλα αυτά απομακρύνουν τον άνθρωπο από τη σωματική δουλειά. Δεν θέλω να ξεκοπεί ο γιος μου από τη σωματική δουλειά, γιατί τη μέρα που θα το κάνει, θα ξεκοπεί από την ίδια τη ζωή.»
Η ζωή και η δουλειά είναι συνώνυμα. Η ζωή και η δουλειά έχουν την ίδια έννοια. Σιγά - σιγά όμως έχεις αρχίσει να θεωρείς τυχερούς τους ανθρώπους που δεν χρειάζεται να κάνουν σωματική δουλειά και άτυχους εκείνους που δουλεύουν με το σώμα τους. Έτσι, πολλοί άνθρωποι έχουν σταματήσει να εργάζονται και μερικοί άλλοι έχουν να κάνουν πάρα πολλή δουλειά.
Η πολλή δουλειά σε σκοτώνει, η πολύ λίγη δουλειά επίσης σε σκοτώνει. Γι’ αυτό λέω "σωστή δουλειά", σωστή κατανομή σωματικής δουλειάς.
Κάθε άνθρωπος πρέπει να κάνει κάποια σωματική δουλειά. Με όσο περισσότερη ένταση, με όσο περισσότερη ευδαιμονία, με όσο περισσότερη ευγνωμοσύνη μπαίνει ο άνθρωπος στη δουλειά και την κάνει κομμάτι της ζωής του, τόσο περισσότερο θα βρίσκει ότι η ζωτική του ενέργεια έχει αρχίσει να κατεβαίνει από τον εγκέφαλο και κινείται πιο κοντά στον αφαλό. Για τη δουλειά, δεν χρειάζεται ούτε ο εγκέφαλος ούτε η καρδιά. Η ενέργεια για τη δουλειά προέρχεται κατευθείαν από τον αφαλό. Αυτή είναι η πηγή.
Εκτός από τη σωστή διατροφή, είναι απολύτως απαραίτητη και λίγη σωματική δουλειά. Κι αυτό δεν σημαίνει να κάνεις κάτι για τους άλλους — να βοηθάς τους φτωχούς ή να προσφέρεις κοινωνική εργασία. Όλα αυτά είναι ψεύτικα πράγματα.
Όταν αποσύρθηκε ο Τσόρτσιλ, ένας φίλος μου πήγε να τον επισκεφτεί στο σπίτι του. Στα γεράματά του, ο Τσόρτσιλ έσκαβε και φύτευε τον κήπο του. Ο φίλος μου τον ρώτησε κάτι για πολιτική. Ο Τσόρτσιλ είπε: «Αυτά τελειώσανε! Αν θέλεις να με ρωτήσεις κάτι, ρώτα με είτε για τη Βίβλο, γιατί αυτή διαβάζω στο σπίτι, είτε για την κηπουρική, επειδή αυτό κάνω εδώ, στον κήπο. Τώρα δεν με ενδιαφέρει καθόλου η πολιτική. Τώρα απλώς δουλεύω και προσεύχομαι.
Όταν γύρισε ο φίλος μου, μου είπε: «Δεν κατάλαβα τι είδους άνθρωπος είναι ο Τσόρτσιλ. Νόμιζα πως θα μου έδινε απαντήσεις, εκείνος όμως απλώς δουλεύει και προσεύχεται.»
Του είπα: «Με το να λες δουλεύει και προσεύχεται, απλώς επαναλαμβάνεις το ίδιο πράγμα.
Η δουλειά και η προσευχή είναι το ίδιο πράγμα. Είναι συνώνυμα. Και την ημέρα που η δουλειά γίνεται προσευχή και η προσευχή γίνεται δουλειά είναι η μέρα που έχει επιτευχθεί η σωστή δουλειά.
Είναι απολύτως απαραίτητη λίγη σωματική δουλειά, εσύ όμως δεν έχεις δώσει καμία προσοχή σ’ αυτό. Η σωματική δουλειά έχει μεγάλη σημασία και χρησιμότητα για τον αναζητητή — όχι επειδή παράγεις κάτι, αλλά επειδή όσο περισσότερο ασχολείσαι με κάποιου είδους δουλειά, τόσο περισσότερο θα αρχίσει η συνειδητότητά σου να κεντράρεται, θα αρχίσει να κατεβαίνει από το νου.
Δεν είναι απαραίτητο να είναι παραγωγική δουλειά. Μπορεί να είναι και μη παραγωγική, μπορεί να είναι απλή άσκηση. Η σωματική εργασία όμως είναι απολύτως ουσιώδης για την ευκινησία του σώματος, για την πλήρη αφύπνιση του νου και το ολικό ξύπνημα του είναι. Αυτό είναι το δεύτερο μέρος.
Μπορεί όμως να κάνεις λάθη και σ’ αυτό το θέμα. Όπως μπορείς να κάνεις λάθη με τη διατροφή σου - είτε τρώγοντας πολύ λίγο είτε τρώγοντας πάρα πολύ - έτσι μπορούν να συμβούν λάθη και εδώ. Μπορεί είτε να μην κάνεις καθόλου σωματική άσκηση είτε να ασκείσαι υπερβολικά πολύ.
Οι παλαιστές ασκούνται υπερβολικά πολύ και βρίσκονται σε μια άρρωστη κατάσταση. Ο παλαιστής δεν είναι υγιής. Ο παλαιστής βάζει πολύ βάρος στο σώμα, βιάζει το σώμα του. Kαι τότε μερικά μέρη του σώματος, μερικοί μύες αναπτύσσονται πολύ, κανένας παλαιστής όμως δεν ζει πολύ! Κανένας παλαιστής δεν πεθαίνει υγιής. Πεθαίνουν πρόωρα και πεθαίνουν από βίαιες αρρώστιες.
Καθώς βιάζουν το σώμα, αναπτύσσουν τους μύες και κάνουν το σώμα να αξίζει να το κοιτάζουν, να αξίζει να το επιδεικνύουν, υπάρχει όμως μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην επίδειξη και τη ζωή. Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο να ζεις και να είσαι υγιής και στο να είσαι επιδειξίας.
Κάθε άνθρωπος, ανάλογα με το σώμα του, πρέπει να βρει πόση σωματική δουλειά πρέπει να κάνει για να ζει με περισσότερη υγεία και περισσότερη φρεσκάδα.
Όσο περισσότερος φρέσκος αέρας υπάρχει μέσα στο σώμα, όσο περισσότερη ευδαιμονία υπάρχει σε κάθε αναπνοή, τόσο περισσότερη ζωτικότητα θα έχει ο άνθρωπος για να εξερευνήσει την πνευματική του υπόσταση.
Η Σιμόν Βέιλ, η Γαλλίδα φιλόσοφος, έχει γράψει κάτι πολύ όμορφο στην αυτοβιογραφία της, Είπε: «Μέχρι τα τριάντα μου ήμουν συνέχεια άρρωστη. Στα σαράντα μου όμως κατάλαβα ότι μέχρι τα τριάντα ήμουν υλίστρια. Έγινα υγιής, όταν έγινα περισσότερο πνευματική. Μόνο αργότερα είδα ότι οι αρρώστιες μου είχαν σχέση με τον υλισμό μου»
Ο άρρωστος άνθρωπος δεν μπορεί να είναι γεμάτος ευγνωμοσύνη προς την ύπαρξη. Δεν υπάρχει ευγνωμοσύνη μέσα του για την ύπαρξη, υπάρχει μόνο θυμός. Είναι αδύνατον για έναν τέτοιον άνθρωπο να αποδεχτεί κάτι από την ύπαρξη, όταν είναι γεμάτος θυμό προς αυτήν. Απλώς την απορρίπτει. Αν η ζωή ενός ανθρώπου δεν φτάνει σε μια ισορροπία μέσα από τη σωστή δουλειά και τη σωστή άσκηση, τότε είναι φυσικό ότι νιώθει αρνητικότητα, αντίσταση και θυμό προς τη ζωή.
Η σωστή δουλειά είναι ένα πολύ ουσιαστικό σκαλί στη σκάλα για την υπέρτατη θρησκευτικότητα.
OSHO
"Ταξίδι προς τα Μέσα"
