Έχουμε κλείσει τα παράθυρα της ψυχής μας και κοιτάζουμε τα πάντα γύρω μας με το βλέμμα της ανελευθερίας…
Εγωικές σχέσεις μας απομονώνουν στη μοναξιά…
Μια στραπατσαρισμένη καρέκλα μας καθηλώνει σε μια ακίνητη ζωή…
Λίγα αργύρια κλείνουν το στόμα μας και ευνουχίζουν την δύναμη μας…
Ως πότε θα γινόμαστε ο Ιούδας του εαυτού μας;
Ως πότε θα κτίζουμε έναν συμβατικό ανελεύθερο κόσμο για τα παιδιά μας;
Ως πότε θα περιμένουμε, θα υπομένουμε και θα ρίχνουμε στους άλλους την ευθύνη της ζωής μας;
Όλα γύρω μας φωνάζουν ΖΩΗ ή ΘΑΝΑΤΟΣ!!
Κι εμείς φοβούμενοι τον θάνατο λουφάζουμε στη σπηλιά της ανυπαρξίας θυσιάζοντας στο βωμό της ανελευθερίας τα όνειρα, τα ταλέντα, την δύναμη μας…
Ας μη Φοβόμαστε το Θάνατο. Αν ήδη ζούμε μια πεθαμένη ζωή τι έχουμε να χάσουμε; Ένα σπίτι, λίγα χρήματα, μια βολεμένη θέση; Το σφίξιμο στην καρδιά θα χάσουμε αν αποφασίσουμε ότι μας αξίζει να αναπνέουμε την Ελευθερία, την ΖΩΗ.
Αν επιτρέψουμε στην κάθε μας ανάσα να γεμίζει κάθε κύτταρο του κορμιού μας, να γεμίζει το μυαλό μας τότε θα μπορέσουμε να απομακρύνουμε από μέσα μας την αρνητικότητα και το φόβο που έχει βαλθεί να μας καταπιεί.
Ας ανοίξουμε τα παράθυρα της ψυχής μας κι ας αφήσουμε τον αέρα της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ να μας γλυτώσει από τη μίζερη ζωή μας! Και ας κυττάξουμε επιτέλους με τα μάτια της ψυχής μας τον ΕΑΥΤΟ μας κι ας τον αφήσουμε ελεύθερο να ζήσει οπως του αξίζει!!!!
namaste
despoina palamari
