Οι πιο δυνατές λέξεις
ξεπηδάνε μέσα από την καρδιά και τις περισσότερες φορές δεν χρειάζονται λόγια
για να εκφραστούν αλλά ανοικτές καρδιές να τις υποδεχτούν.
Μερικές από αυτές χάνονται
μέσα στο άχρονο του χρόνου και έρχονται να σε βρουν, όταν είσαι έτοιμος, μέσα
σε ένα σιωπηλό σου ταξίδι πάνω σε ένα πέτρινο μονοπάτι.
Εκεί όπου τα βήματά σου
γίνονται ολοένα και πιο αργά καθώς χωρίς να το καταλαβαίνεις σε αγγίζουν και
αποτυπώνουν σε κάθε κύτταρό σου, μαζί με το αεράκι που σου ανακατεύει τα
μαλλιά, όλα εκείνα τα συναισθήματα που έχουν συγχωνευτεί με τις πέτρες...
Και ενώ νομίζεις ότι ξεκινάς μια περιηγητική διαδρομή φτάνεις στο σημείο να γίνεις ένα με την πέτρα,
ένα με τον αέρα και με τη θάλασσα που σε περιτριγυρίζει κάνοντας το ταξίδι σου βαθιά εσωτερικό αγγίζοντας ακόμα κι εκείνα τα κομμάτια σου που δεν έχουν
εκφραστεί ποτέ...
Και χωρίς κανένα λόγο
αρχίζουν τα μάτια σου να δακρύζουν, η θλίψη σου να βαθαίνει και ένας βουβός
λυγμός ξεπηδά...
Και πριν καλά, καλά το
συνειδητοποιήσεις αρχίζεις να θρηνείς όλες εκείνες τις στιγμές που
χρωματίστηκαν με χρώματα από θάνατο. Σε αγκαλιάζει μια βαθιά συγκίνηση που σε πάει ακόμα πιο μέσα και σε συνδέει με
εκείνη τη γη μέσα σου που είναι η δική σου Σπιναλόγκα.
Κι όταν αρχίσεις να
περπατάς πάνω της τότε αρχίζεις να συνδέεσαι όχι μόνο με εκείνα που μέχρι τώρα αρνιόσουν αλλά και με κάθε άνθρωπο που είχε ζήσει στην πραγματική Σπιναλόγκα.
Φόβος και θάρρος γίνονται
ένα. Γέλιο και κλάμα γίνονται ένα. Ζωή και θάνατος γίνονται ένα. Και δεν ξέρεις
για ποιόν να γελάσεις και για ποιόν να κλάψεις. Για τη ψυχή που «έφευγε» ή για
αυτήν που γεννιόταν!
Ένα περίεργο συνονθύλευμα συναισθημάτων που θα μπορούσε να σε τραβήξει ακόμα πιο κάτω, ακόμα πιο βαθιά αν
τη ματιά σου δεν την έκλεβε η θάλασσα κι ο ουρανός.
Χάνεσαι για λίγο μέσα σε αυτό το μπλε που σε τυλίγει κι έρχεται δυνατά η φωνή της πέτρας να σου θυμίσει ότι μπορείς να κλάψεις, ότι μπορείς να αφήσεις τα δάκρυα σου να κυλήσουν ελεύθερα, να αφήσεις το λυγμό σου να ακουστεί όχι όμως για Εκείνους αλλά για εσένα.
Για να αποσυμφορίσεις τη
Σπιναλόγκα μέσα σου, να αποδεχτείς τις λεπρικές στιγμές σου και να αγαπήσεις
περισσότερο τον εαυτό σου σκορπώντας αγάπη ολόγυρα σου σε αυτόν τον ιδιαίτερο
τόπο που πατάς.
Είναι άραγε ένα νησί που
έδειχνε το ρατσισμό μιας γενιάς ή τη μεγάλη της αγάπη;
Κάποια γυναίκα μου είπε: Τότε
με τους Γερμανούς εμείς δεν είχαμε ούτε ηλεκτρικό ρεύμα ούτε φαγητό, εκείνοι
τουλάχιστον δεν τα στερήθηκαν.
Φράσεις που σε κάνουν να
διχάζεσαι και να αναρωτιέσαι, ποιος είναι πραγματικά δυστυχισμένος, όποιος πονά ή
όποιος πεινά;
Και δε νομίζω πως χρειάζεται
να δοθεί καμιά απάντηση γιατί, για εμένα, και οι δυο πλευρές αντιμετώπισαν
ηρωικά όχι μόνο το θάνατο αλλά και τη ζωή.
Η Σπιναλόγκα στέκεται περήφανα
ανάμεσα στο μπλε να μας θυμίζει ότι όλα μπορούν να ξεπεραστούν, να
μεταμορφωθούν, να εξαγνιστούν. Ό,τι κι αν είναι αυτό, κάθε λεπρική μας στιγμή
μπορεί να βρει γιατρειά και να αποκτήσει απαράμιλλη ομορφιά, αρκεί να τη δούμε,
να την αγγίξουμε και να πιστέψουμε ότι μπορεί να συμβεί.
Άφησα τα δάκρυα μου λοιπόν
να τρέξουν αβίαστα, την αγάπη μου να αγκαλιάσει αυτόν τον τόπο και όλους αυτούς
που έζησαν εδώ. Εισέπνευσα τις ζωές τους στην καρδιά μου και εξέπνευσα αγάπη και
ελευθερία.
Γιατί για κάποιους η
Σπιναλόγκα μπορεί να μεταμορφώθηκε από νησί μαρτυρίου σε νησί του ευρώ (8 ευρώ
να πας και 8 ευρώ να την πατήσεις, όπως είπε κάποια άλλη σμιλευμένη Κρητικιά) αλλά
για κάποιους άλλους στέκει σαν μνημείο αλύγιστο μέσα στο χρόνο θυμίζοντας ότι ο
θάνατος μπορεί να γίνει ΖΩΗ!
Αρκεί να το πιστέψεις!!!
Ευχαριστώ ΣΑΣ!!!!!!!
namaste
despoina palamari
