Σε είδα στον ύπνο μου γυμνό...

Σε είδα στον ύπνο μου γυμνό... 

Να περπατάς αγέρωχος, ντυμένος την αλήθεια σου…

Το δάκρυ σου διαμάντι που έπεφτε… έλιωνε…. πότιζε τη γη…

Το γέλιο σου… αντηχούσε δυνατό, γάργαρο και δονούσε τον κόσμο στον παλμό της Xαράς…

Το βλέμμα σου… 

Αχ! αυτό το βλέμμα σου…. Μέσα του απλωνόταν η απεραντοσύνη…

Ξύπνησα και σε είδα να περπατάς σκυφτός, τσαλακωμένος, ντυμένος την αγωνία…

Το βλέμμα σου… φοβικό, κουρασμένο…

Το γέλιο σου… άηχο, παγωμένο…

Και το δάκρυ σου να λαμπυρίζει ακίνητο… εκεί…  στην άκρη των ματιών σου…

Τι σε κάνει να περπατάς σκυφτός; 

Να εμμένεις στο δύσκολο, στο μίζερο, στο φοβικό;

Τι σε ντύνει με τη στολή της δυστυχίας;

Τι είναι αυτό, που κάνει το «ΧΑ…» της ψυχής σου να βγαίνει θλιμμένο «ΑΧ» από τα χείλη σου;

Σε ποια μονοπάτια αναλώνεσαι, σπαταλιέσαι, τυφλώνεσαι και δεν βλέπεις την λαμπρότητα σου;

Ποια ανάγκη σε κάνει να κρύβεσαι πίσω από στολές και προσωπεία;

Ποια “πρέπει” δυσκολεύουν τα βήματά σου;

Τι είναι αυτό που αναζητάς, δόξα, χρήμα, χαρά, αγάπη, ελευθερία;

Λάθος μονοπάτι περπατάς, ψάχνοντας…

Πέταξε τα ρούχα, δεν τα χρειάζεσαι… Σε κάνουν κάτι άλλο από αυτό που είσαι…
Άρχισε να περπατάς γυμνός, ντυμένος την αλήθεια σου και άφησε τα βήματά σου να σε πάνε στα λιβάδια της ψυχής σου…

Άσε το δάκρυ σου να τρέξει, να μαλακώσει τη γύμνια σου….

Να σε ντύσει με τρυφερότητα… με αγάπη… και νιώσε ότι όλα όσα ζητάς είναι μέσα σου…

Λαμπυρίζοντα διαμάντια που περιμένουν να ξεχυθούν από τα μάτια σου και να σου χαρίσουν τον κόσμο…

namaste

despoina palamari