Γιατί έχουμε πολλά πρόσωπα;

Γιατί φοράμε μάσκες; Ποια ανάγκη υπάρχει και ποιος είναι ο φόβος να τις πετάξουμε; Πρέπει να καταλάβεις, ολόκληρο το μηχανισμό. Μόνο τότε αυτά τα λόγια θα σου γίνουν ξεκάθαρα.

Καταρχήν, ποτέ δεν αγάπησες τον εαυτό σου. Μισείς τον εαυτό σου. Και, όταν μισείς τον εαυτό σου, κρύβεις το πρόσωπό σου. Αν μισείς τον εαυτό σου, πώς θα αποκαλύψεις το πρόσωπό σου στους άλλους. Εσύ ο ίδιος τον μισείς, εσύ ο ίδιος δεν θέλεις να το δεις οπότε, πώς θα το αποκα­λύψεις στους άλλους; 
Πώς συνέβη και μισείς τον εαυτό σου; Ολόκληρο το κατεστημένο τής κοινωνίας βασίζεται πάνω στη δημιουργία μίσους για τον εαυτό σου, αυτοκαταδίκης, ενοχής. Οι θρησκείες, οι ιερείς, η κοι­νωνία και κάθε είδους εκμετάλλευση στηρίζεται πάνω στο βασικό σπόρο ότι μισείς τον εαυτό σου. Γιατί να πας σ’ ένα ιερέα, αν δεν μισείς τον εαυτό σου; Ποια η ανάγκη; 


Όταν μισείς, αισθάνεσαι ένοχος. Όταν μισείς, αισθάνεσαι πως έχεις ανά­γκη από μια αλλαγή. Όταν μισείς, αισθάνεσαι πως έχεις ανάγκη από μια βοήθεια. Χρειάζεσαι κάποιον για να σε αλλάξει, να σε κάνει αξιαγάπητο, ώστε να αξίζεις να σ’ αγαπούν. Οι γονείς σου λένε: “Έχεις λάθος, αυτό εί­ναι λάθος, το άλλο είναι λάθος!” Συνεχώς λένε: “Μην κάνεις ετούτο, μην κάνεις εκείνο!”

Μερικές φορές, μόνο ορισμένα άτομα μπόρεσαν να βγουν από τη φυλακή, αλλά κι αυτό συμβαίνει πολύ σπάνια, επειδή η φυλακή είναι πολλή μεγάλη κι έχει πολύ γερά θεμέλια, στηρίζεται πάνω σ’ ολόκληρο το πα­ρελθόν. Όταν ένα μικρό παιδί γεννιέται, είναι σχεδόν αδύνατον να σκεφτεί κανείς ότι θα μπορέσει να μείνει υγιές, ότι δεν θα γίνει νευρωτικό. Είναι σχεδόν αδύνατον, επειδή όλοι γύρω του είναι τρελοί και θα τον αναγκάσουν να γίνει όπως κι αυτοί. Θα σκοτώσουν την ελευθερία του και θα του δημιουργήσουν το αίσθημα ότι κάνει λάθος, ότι κάνει πάντα λάθος.

Αυτό δημιουργεί μια καταδίκη, μια αυτοκαταδίκη. Αρχίζεις να μισείς τον εαυτό σου. Και, θυμήσου: Αν μισείς τον εαυτό σου, δεν μπορείς να αγαπήσεις κανέναν άλλο. Είναι αδύνατον! Πώς μπορείς να αγαπήσεις κάποιον άλλον, όταν μισείς τον εαυτό σου; Όταν υπάρχει δηλητήριο στην πηγή, θα δηλητηριάσει όλες σου τις σχέσεις. Γι’ αυτό, δεν είσαι ποτέ ικα­νός να αγαπήσεις κανέναν. Και, θυμήσου, το δεύτερο πράγμα, που ακολουθεί σαν λογική συνέπεια: Αν μισείς τον εαυτό σου, πώς να σκεφτείς ότι κάποιος πρόκειται να σ’ αγαπήσει; Αν εσύ δεν μπορείς να αγαπήσεις τον εαυτό σου, ποιος πρόκειται να σ’ αγαπήσει; 
Ξέρεις, λοιπόν, βαθιά μέσα σου, ότι κανένας δεν πρόκει­ται να σ’ αγαπήσει. Και, αν ακόμα κάποιος προσπαθήσει, δεν τον πιστεύ­εις ποτέ. Εξακολουθείς να υποψιάζεσαι ότι πρέπει να σε εξαπατά. Πώς είναι δυνατόν κάποιος να αγαπήσει εσένα; Δεν μπορείς να αγαπήσεις τον εαυτό σου. Τότε, ακόμα κι αν κάποιος σ’ αγαπά, γίνεσαι σκεπτικιστής, αμφιβάλλεις. Δεν έχεις εμπιστοσύνη και θα βρεις τρόπους και μέσα για ν’ αποδείξεις ότι δεν σ’ αγαπά. Και όταν αποδειχθεί, αισθάνεσαι καλά, τότε όλα είναι εντάξει.

Αυτό το μίσος είναι η βάση για όλα τα ψεύτικα πρόσωπα. Αρχίζεις να κρύβεσαι. Τα ρούχα δεν υπάρχουν εξαιτίας τού κρύου. Αυτό είναι το λιγότερο. Υπάρχουν για να κρύβουν το σώμα, υπάρχουν για να κρύβουν τη σεξουαλικότητα, υπάρχουν για να κρύβουν το ζώο μέσα σου. Το ζώο όμως είναι η ίδια η ζωή. Οτιδήποτε είναι μέσα σου είναι ζωώδες. Εκτός από το κεφάλι σου, όλα είναι ζωώδη. Έτσι, πρέπει να κρύψεις τα πάντα, εκτός από το κεφάλι. Μόνο το κεφάλι, η σκέψη, δεν είναι ζωώδης. Αυτή επιτρέπεται. Η κοινωνία θα ήταν απολύτως ευχαριστημένη, αν έκοβαν ολόκληρο το σώμα σου και απέμενε μόνο το κεφάλι.

Προσπαθούν γι’ αυτό. Και τα πειράματα έχουν πετύχει. Είναι δυνατόν να αχρηστευτεί ολόκληρο το σώμα και ο νους να συνεχίζει να λειτουργεί. Ο εγκέφαλος συνεχίζει να λειτουργεί. Απλώς, χρειάζεται λίγη μηχα­νική βοήθεια: Μια μηχανική καρδιά συνεχίζει να χτυπά, ένα μηχανικό σύστημα αίματος συνεχίζει να κινεί το σώμα, κυκλοφορώντας το στον εγκέφαλο και ο εγκέφαλος υπάρχει χωρίς το σώμα. Οι επιστήμονες κάνουν πολλά πειράματα και υπάρχει σύγχυση ως προς το τι σκέφτεται ο εγκέφα­λος, αφού το σώμα δεν υπάρχει πια. Ο εγκέφαλος μπορεί να ονειρεύε­ται, να σκέφτεται, να δημιουργεί συστήματα...

Αυτό, όμως, το πέτυχαν μόνο τα τελευταία χρόνια, ενώ η κοινωνία πέτυ­χε το ίδιο, με διαφορετικό τρόπο: Ολόκληρο το σώμα σου είναι ξεκομμένο από τη συνειδητότητα και μόνο το κεφάλι σου επιτρέπεται. Αν, ξαφνικά, συναντήσεις το σώμα σου, χωρίς το κεφάλι, θα μπορέσεις ν’ αναγνωρίσεις ότι αυτό είναι το σώμα σου; Γιατί δεν το έχεις δει, ακόμη και στο μπάνιο, ποτέ δεν το βλέπεις; Τα ρούχα έχουν επικρατήσει. Δεν είναι μόνο στο σώμα είναι και στο νου. Τα ρούχα είναι ταυτότητες. Και σε βαραίνουν τόσο πολύ, που ακόμα και στον ύπνο σου δεν βλέπεις τον εαυτό σου γυμνό, πάντα τον βλέπεις με ρούχα. Έχει φτάσει πολύ βαθιά. Ακόμα και στον ύπνο σου δεν βλέπεις τον εαυτό σου γυμνό, την κοινωνία γυμνή. Όχι! Τα ρούχα έχουν μπει στο ίδιο το ασυνείδητο, γιατί ένα όνειρο είναι ένα ασυνείδητο φαινόμενο. Τουλάχιστον σε ένα όνειρο πρέπει να είσαι φυσιολογικός, αλλά ακόμα κι εκεί δεν είσαι φυσιολογικός. Οι μάσκες και τα πρόσωπα εξακολουθούν.
Όλη αυτή η ψευτιά υπάρχει, ολόκληρη η ψευτοπροσωπικότητα υπάρχει, γιατί κατά βάση μισείς τον εαυτό σου. θέλεις να κρυφτείς, κανείς δεν πρέπει να ξέρει τον πραγματικό σου εαυτό, γιατί πώς θα τον ανεχτούν αν μάθουν; Πώς θα τον αγαπήσουν, πώς θα τον εκτιμήσουν; Έχετε γίνει ηθοποιοί. Μη σκέφτεσαι για πρόσωπα, ρούχα, ψευτιές. Μείνε όπως είσαι. Δέξου τον εαυτό σου έτσι όπως είναι.

OSHO 
O Σπόρος του Σιναπιού
Oμιλίες στο κατά Θωμά ευαγγέλιο